TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
“Help! Trotse moeder in aantocht”, denk ik wanneer ik in de verte een bekende zie lopen. Ik weet wat er gaat komen en zet me alvast schrap. Er komt zo een vraag die me al vier maanden lang keer op keer wordt gesteld. Terwijl deze moeder op mij afloopt kijkt ze van mij naar mijn zoon en van mijn zoon weer naar mij. “Loopt hij al?” vraagt ze me nadat ze kort goedendag knikte en ik antwoord nee, wetend welke vraag er dan komt.
“Hoe oud is hij nu?” vraagt ze terwijl ze het antwoord best weet, haar zoontje is immers twee maanden jonger. Ik kan een zucht nog net binnenhouden en antwoord: “Veertien maanden.” Tegelijkertijd voel ik dat ik in de verdediging wil schieten, maar hou me in en wacht op het vervolg. “Nee, de mijne ook niet. Ja, het is een jongen hè en die zijn wat luier dan meisjes.” Tsja, dan gebeurt het toch, ik schiet in de verdediging: “Nou zijn zus liep ook pas met veertien maanden hoor, die heeft heel lang de kat uit de boom gekeken en liep van de ene op de andere dag weg en is nooit gevallen.” Nou ja, ze viel wel eens, maar dat kwam meer omdat ze ook meteen wilde rennen.
De tweede verdediging schiet erachteraan: “Jonah loopt achter alles aan waar hij maar achter kán lopen.” Trotse moeder knikt en zegt dat dat ook voor die van haar geldt. Dan volgt ook mijn derde verdediging: “Hij kan twee stappen zelf doen, maar dan gaat hij zitten en kruipt dan verder. Net zo gemakkelijk!” Na mijn laatste verdediging besluit ik dat het meteen de laatste is, ik word moe van mezelf: “Ik ben blij dat hij nog niet loopt, dan hoef ik ook niet steeds achter hem aan te vangen.” Dit is niet gelogen, maar slaat natuurlijk nergens op, want meneer is zo weg, lopen of niet.
Toen ik dit manlief allemaal vertelde zocht hij meteen even op wat een beetje de normleeftijd is voor lopen. Daar heb ik nou nooit aan gedacht (om het op te zoeken), mede ook omdat het me eigenlijk weinig interesseert. Alles op z’n tijd! Zeker bij zulke kleintjes. Toch lijkt de wereld wel een groot slagveld waarbij niet alleen het recht van de sterkste geldt, maar ook die van de snelste. Dat is bij de conceptie al zo en blijft alleen maar doorgaan.
Blijkbaar is alles beneden de twee jaar ‘acceptabel’ wat betreft kunnen lopen. Niet alleen moeten de hersenen er aan toe zijn, maar ook het lichaam moet het aan kunnen. Daarnaast moet hij er ook nog eens in geïnteresseerd zijn, want als hij andere dingen belangrijker vindt kun je het sowieso vergeten. Zoonlief doet dus maar gewoon wat hij zelf wil. Zijn zus liep ook pas met veertien maanden en rent nu elke klasgenoot eruit tijdens een hardloopwedstrijd. Dit laatste zeg ik met een hele dikke dubbelzinnige knipoog.
