Kinderlokker actief

“Er is een kinderlokker actief in onze wijk”, stond er op de knalgele brief die mijn dochter Syrah mee kreeg van school. De angst van menig ouder lijkt me, maar vooral die van mij. Syrah is namelijk een meisje, dat vanaf het moment dat ze kon lopen, graag meeloopt met andere mensen. Vreemdelingen vindt ze reuze interessant en wanneer ze een lief babbeltje met haar maken is ze helemaal om.

Ik kan me nog herinneren dat ze al klein ienie mienie mensje een aardige mevrouw een hand gaf en met haar meeliep de supermarkt door. Nou was die mevrouw in kwestie inderdaad een hele aardige vrouw op middelbare leeftijd die geen kwaad in zin had, maar wat nou als ze dat wel had gehad?

Dan hadden we van die Amerika taferelen hier gekregen. Ik kan me een aflevering van een paar maanden terug van ‘The Nanny’ herinneren waar een moeder haar kinderen alleen liet lopen in de supermarkt (ik ook trouwens) en Jo Frost zorgde er (met haar personeel) heel soepel voor dat het net leek of dochterlief was ‘ontvoerd’. Ik schrok daar enorm van, maar dacht nog: “dat is echt iets voor daar gelukkig kunnen onze kinderen nog relatief veilig opgroeien. Dat panische gedoe zal hier nog wel niet zo snel voorkomen”. Tsja…

Dat heeft mijn moeder vroeger (tijdens mijn jeugd) ongetwijfeld ook gedacht totdat ook haar op een dag ten gehore kwam dat er een kinderlokker actief was in onze (relatief kleine) stad. Het waaide destijds weer over, want de kinderlokker werd gepakt. Dat zal hier ook gaan gebeuren, maar toch maakt het me alert. Ik zei net tegen iemand, terwijl we erover spraken: “er zit een verschil tussen een risico lopen en een risico nemen”.

Ik denk dat er veel vreemde gasten op de wereld rondlopen (niet alleen in Amerika) en dus ook vlak bij huis, maar hoe groot is de kans nou eenmaal? Het risico is er, maar is niet noemenswaardig, maar nu ik wéét dat er een kinderlokker loopt neem ik dus een rísíco wanneer ik mijn dochter buiten laat spelen. Natuurlijk wil ik ook niet zo’n panische moeder worden die haar kind(eren) nauwlettend in de gaten houdt, maar om haar nou met een gerust hart naar buiten te laten…

Diep van binnen weet ik van mezelf dat ik even een weekje alert ben, maar dat er vanzelf dat moment komt dat ik het loslaat. Dat moet wel, want anders word ik knettergek! Maar er is natuurlijk wel een verschil tussen loslaten en laconiek worden. Alleen is het aan mij om te bepalen waar de grens is.