Vermoeidheid

Zwanger zijn moet leuk zijn, een feestje. Je moet genieten van het kleine wonder dat groeit in je buik.

Ja allemaal leuk en aardig, maar wat als je net als ik vreselijk vermoeid bent. Ik was tot de twintigste week van mijn eerste zwangerschap ook verschrikkelijk moe, dus ik weet dat het er voor mij bij hoort. Maar deze keer is het anders. Doordat ik al een zoontje op de wereld heb gezet en hij om 5 uur wakker wordt en dan soms wel soms niet meer wil slapen rust ik niet uit. Mijn moederinstinct schiet wakker vanaf het moment dat ik rond 3 uur moet plassen. Ik kan daarna niet meer fatsoenlijk inslapen omdat mijn kindje misschien wel wakker wordt en begint te huilen. Ik raak oververmoeid. Ik krijg het niet bijgeslapen. Omdat ik een baan heb waar ik minimaal 40 uur per week mee bezig ben is er ook geen tijd om overdag  te slapen.

Vandaag bracht ik daarom maar een bezoekje aan de huisarts. Misschien krijg ik wel slaapmedicatie. Tegen beter weten in vraag ik om dit advies, want ik weet ook wel dat dit natuurlijk niet goed is voor de baby . Daarnaast had het nog meer nadelen aldus de arts. Mijn moederinstinct zou zich niet uitschakelen door de medicatie waardoor ik wakker zou worden in een wazige slaapstand het risico dat ik dan zou vallen was groot. Ook is het medicijn ’s ochtends niet direct uitgewerkt en mag ik dan dus ook geen autorijden, hoe kom ik dan op mijn werk? Op de vraag of er dan homeopathische medicatie is had hij geen antwoord, dat kende hij niet, hij wist me alleen te vertellen dat die medicijnen niet getest zijn en men ook niet weet of dit gevaar voor de ongeboren vrucht op kan leveren. Geen optie dus, want ik ga de gezondheid van mijn kindje niet in gevaar brengen. Wat dan? De arts stelde voor om de nachten af te wisselen, gelukkig hadden mijn vriend en ik het daar al over gehad, want ik trok het echt niet meer, nu gaat hij er voorlopig ’s nachts uit. Maar daarmee is het probleem niet opgelost, want ik wordt toch wakker.

We gaan morgen dus oordopjes kopen, om te kijken of dit de oplossing is. Misschien dat ik dan het huiltje van mijn zoon niet hoor en zo rustig verder kan slapen. Ik hoop het zo, want van deze situatie wordt ik een beetje neerslachtig. Het heeft zijn uitwerking op mijn humeur dat door mijn hormonen natuurlijk al niet helemaal gezellig is. Mijn partner heeft het maar zwaar te verduren tijdens deze zwangerschap, hopelijk kunnen we binnenkort meer genieten van dit wonder in mijn buik, want dat schijnt zo te horen volgens de normen van deze maatschappij. Klagen, dat doen we al genoeg, over zoiets moois wil men alleen maar fijne verhalen horen. Pffff, daar heb ik nu even geen boodschap aan. Ik ben moe en voel me somber. Laat het nu maar snel lente worden, dan kan ik weer meer naar buiten!

Nog 7 weken te gaan en dan zitten we aan de 20 weken, hopelijk ben ik dan fitter.