TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Heel stoer roep ik altijd dat ik niets met Valentijnsdag heb. “Waarom zou je op één dag, die door en door commercieel is, vieren dat je van elkaar houdt?” is de gevleugelde uitspraak tegen 14 februari. Net zoals dat ik altijd zeg dat het onzin is om trouwdagen en zo te vieren. “Veel leuker om onverwachts een keer een bloemetje te krijgen, toch?” (Overigens is mijn partner ook niet van het “tussendoor” verrassen met bloemen of zoiets, waarbij ik dan weer opmerk dat er andere manieren zijn om te laten merken dat je van elkaar houdt…).
Over Moederdag roep ik ook zoiets: “Het is voor mij elke dag Moederdag!“, maar wanneer de kinderen met hun knutselwerkjes van school aankomen, ben ik stiekem wel zó ontzettend blij! En nu is het dan Valentijnsdag en ik merk dat ik er de smoor in heb. Waarom doe ik altijd alsof het me niets kan schelen dat we geen enkele gelegenheid aangrijpen om iets leuks te doen? Waarom zeg ik niet eerlijk dat ik het eigenlijk heel leuk zou vinden om iets voor mijn partner te kopen, of extra lekker te koken op zo’n dag.
Het hoeft niet heel uitgebreid, gewoon, even iets meer dan anders. Maar ja, hoe pak je dat aan wanneer je altijd de schijn hebt opgehouden dat het je allemaal niets kan schelen?
Vanmorgen had ik ineens een ingeving. Net zoals dat Moederdag nu voor mij leuk is, door de kindjes, ga ik ze ook betrekken bij Valentijnsdag! “Zullen we gaan knutselen?” kan altijd rekenen op een enthousiaste reactie. En er is niets mis met het knutselen van hartjes! Ik heb al een instructiefilmpje gevonden:
En vanavond ga ik samen met de kinderen een mooie maaltijd maken. En dan doen we alles “rood”: tomatensoep, quiche met wortel, paprika en gehakt-met-paprikapoeder en als toetje aardbeienijs met verse aardbeien.
Ik heb zin in Valentijnsdag!
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
