Zeuren

Als ik kleintje van de opvang op kom halen is hij heel blij me te zien. De oppas verteld hoe happy hij is geweest die dag, dat hij goed heeft geslapen en dat hij gezellig heeft liggen kletsen. Ik hijs hem in de draagdoek, stap op de fiets en begin aan de terugweg.

Voordat we de straat uit zijn begint hij te piepen. Hij wriemelt, beweegt en wil het liefst achterover hangen. Eenmaal thuis gekomen piept hij als ik hem uit de doek hijs. Hij piept als ik zijn jas uit doe. Hij piept als ik hem even in de box leg, zodat ik mijn jas en schoenen uit kan doen en de doek los kan knopen. Als ik hem te lang laat liggen is het al helemaal mis, want dan voelt hij zich alleen en dát kan natuurlijk niet. Het speelgoed dat hij eerst zo leuk vond is niet meer interessant en ookal probeer ik hem te verrassen door telkens een aantal speeltjes uit te wisselen met dingen die niet in de box liggen, lijkt het hem niet echt te boeien. Wilde spelletjes doen, kietelen, vliegen en kiekeboe, dat is wél leuk! Zolang mama maar niet uit zicht verdwijnt, want dan is het drama.

Het is kwart voor zes. Kleintje wrijft in zijn ogen en is duidelijk moe. In de kinderstoel doet hij moeilijker dan anders, zit haast achterstevoren en weigert zijn mond open te doen. Na vijf minuten begint hij hartverscheurend te huilen en haal ik hem er maar weer uit. Het bordje met bruine bonen hap ligt er maar verlaten bij als we richting de kinderkamer lopen. Weer wriemelt Kleintje, alsof hij van me weg wil. Doordat hij zich telkens overstrekt en het er duidelijk niet mee eens is dat ik hem om wil kleden wurmt hij zich bijna uit mijn armen. Als ik hem op het aankleedkussen leg loopt hij rood aan van de kwaadheid, wat erger wordt als ik hem niet toesta op zijn buik te draaien om de doos met billendoekjes van de commode af te duwen. Met een engelengeduld probeer ik hem zijn pyjama aan te trekken en moet hem dan wel eventjes terug leggen in de box, zodat ik de fles klaar kan maken. Woedend geschreeuw als ik uit zicht verdwijn, wat na een paar seconden overgaat in een gehuil dat klinkt alsof hij ontzettend verdrietig is. Op m’n snelst maak ik de fles klaar, til hem op en kan nog net een slabbetje om zijn nek knopen voordat hij de speen in zijn mond stopt en begint te klokken.

Iets vroeger dan gepland leg ik Kleintje in bed. Hij sluit vrijwel direct zijn ogen en slaapt goed. Dacht ik. Tot hij vanmorgen om tien over half zes wakker werd en zich begint te beklagen over het feit dat hij in z’n eentje in de kamer ligt. Jengel, jengel. Ik breng hem naar de opvang en haal hem ’s avonds weer op. Kleintje is blij me te zien, giechelt als ik hem overneem van de oppas en begint te piepen op het moment dat ik hem zijn jas aan probeer te trekken.

Het zijn deze momenten dat ik wens dat ik een partner had die dit af en toe van me over zou kunnen nemen. Want ook al hou ik verschrikkelijk veel van mijn Kleintje, dat gezeur komt me af en toe ook wel eens de neus uit!