TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
We zitten er midden in… iedereen in onze omgeving is “in-gesprek”, “aan-het-oefenen”, zwanger, pas bevallen, helaas in de medische molen, of neemt met pijn in het hart afscheid van die allereerste piepkleine mensenkleertjes. En ook wij doen er, inmiddels 6 maanden zwanger van nummer 3, lekker aan mee.
En toch word ik er stiekem een beetje kriegelig van; van die zwangere dikke buiken die op al die roze wolkjes voorbij komen zweven. Moeders in wording die alleen maar ‘buikaaien’ en de hele dag met zo’n onuitwisbare grijns op hun gezicht rondlopen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind t prachtig dat “wij vrouwen” het voorrecht hebben om zwanger te zijn en geniet volop van de zachte klopjes aan de binnenkant van mijn buik.
Desondanks luister ik verbaasd naar vriendin X, 5 maanden zwanger van nummer 1 en geteisterd door een pittige bekkeninstabiliteit, die deze week bijna in tranen verteld dat ze zwanger zijn toch heel anders had voorgesteld.
Hoe ze het dan had voorgesteld? Een grote roze wolk… tenminste dat is wat haar buurvrouwen en andere vriendinnen haar hadden voorgeschoteld. De kriegel in mij is meteen weer aangewakkerd. Hoe kunnen die andere vrouwen dat nou zeggen? Hebben ze soms geen zwangerschaps boeken gelezen, geen sites en fora bezocht tijdens hun zwangerschappen? Waren ze inderdaad te druk met hun grote roze wolkje?
Want hoewel gezegend met drie tot nu toe voorbeeldige zwangerschappen, vond/vind ik geen van allen een roze wolk. Zwanger zijn is best pittig: je dijt gigantisch uit, moet 100x op een dag naar de wc, om te plassen wel te verstaan. De rest lukt natuurlijk niet meer, nadat je de 30 weken bent gebaseerd en met een flinke bloedarmoede aan de ijzertabletten zit. Lopen? Gedurende het grootste deel van je zwangerschap ga je waggelend door het leven. Niet zo gek, want van lekker slapen komt ook al niet zo veel meer terecht door die bolle buik, al dat plassen en de vele dromen. Dan kun je op een bepaald moment ook je eigen tenen niet meer zien, waardoor je lief kei wordt in nagels lakken. En echt lekker eten hoort er voorlopig ook niet meer bij, want na een fijn tapasdiner word je geplaagd door hevige maagzuur aanvallen. En dan zijn dit enkel een paar symptomen van een perfecte, rustige zwangerschap, zonder andere, meer medische, kwaaltjes.
En toch… zwanger zijn is, zelfs voor de derde keer, echt geweldig! Maar lieve mede-zwangeren, kunnen we alsjeblieft af en toe van die roze wolkjes afkomen en onze aankomende mede-zwangeren gewoon de waarheid vertellen?
