Een sprongetje?

“Is ze lief geweest?” vraag ik aan Tante Monique. “Een beetje”, krijg ik als antwoord terug.  Niet alleen thuis maar ook bij haar oom en tante die we als oppas hebben gevraagd heeft madame het op een krijsen gezet.

Ook de koffie bij mijn oma houden we vandaag kort. Ze lach en brabbelt 10 minuten bij mijn oma op schoot, maar daarna is het in één woord: Hopeloos. Gillen, krijsen, huilen, alles behalve stil te krijgen.

Krijsen met hoofdletters, want als ze eenmaal begint, kan niemand meer een fatsoenlijk woord met elkaar praten, en is zíj het middelpunt. Wil je haar proberen aan het lachen te maken, wordt ze nóg bozer. Ze loopt rood aan en gilt nog harder – hé ik herken iets van wat ik nu opschrijf– en is eigenlijk kort gezegd onhandelbaar.

Fruit is ze dol op, maar sinds enkele dagen wil ze er niet meer van weten. Twee happen gaan er nog in, om vervolgens na iedere hap duidelijk kenbaar te maken dat ze er geen zin meer in heeft.  Dochter is dol op aandacht – ja wie niet?- maar sinds enkele dagen wil ze constant vermaakt worden. Nu maak ik altijd de nodige tijd voor haar vrij, maar om 24/7 Jasmijn te vermaken gaat me gewoon te ver. Een ook liedjes zingen, in bad, wandelen, of boekjes lezen is in deze dag niet goed genoeg. Ze vind niks, maar dan ook niets leuk genoeg.

Ik google maar eens in het rond: “mijn kind is onhandelbaar” . Ik ben waarschijnlijk niet de enige op deze aardbol met “onhandelbare kinderen” Gelukkig is onhandelbaar voor latere zorg want ik lees veel over pubers, verkeerde vrienden, en het kapot stampen van brillen. Nu gaat het hard met kleine meid, we zijn -gelukkig- nog niet zo ver dat we ons ’s avonds zorgen moeten maken over waar dochterlief uit hangt.

Mijn oog valt op een forum waar een moeder beschrijft wat haar dochtertje op dit moment doet: Ze is onhandelbaar, krijst en is gefrustreerd omdat ze meer wil dan kan. De moeder omschrijft het gedrag van haar kind als heftig. Alsof ze het geschreven heeft over mijn dochter, lees ik verder over de zogenoemde sprong.

De babybijbel “Oei ik groei” kondigt deze zeer grote sprong aan met de 3 h’s staande voor hangen, huilen, humeurig. En hoewel ik in de afgelopen niet zoveel “last” had van haar sprongen, vind ik die 3 h’s nu behoorlijk van toepassing.  Zo omschrijft het boek verder:

“Gelukkig is er een goede reden voor die moeilijke periode. Met iedere sprong krijgt je baby er een nieuw waarnemingsvermogen en een nieuwe leer vermogen bij. Plotseling ligt haar wereldje overhoop. Logisch dat ze van slag is en zich terug trekt in haar oude vertrouwde. Met iedere sprong wordt het leven van je baby een beetje ingewikkelder. Als je als ouder weet dat je kind er eigenlijk niets aan kan doen en als je begrijp wat er in het hoofdje van je kindje omgaat, dan zijn moeilijke perioden beter te verdragen. “

Nu ik het zo lees, is het inderdaad goed te begrijpen. En -eindelijk- snap ik een beetje wat er in het hoofdje omgaat. De in aantocht komende tandjes die óók nog eens een rol spelen maken het natuurlijk niet makkelijker. Hoewel deze sprong tot wel 3 weken kan duren, moeten we er maar gewoon het beste van maken.

Ik mag natuurlijk niet te vroeg juichen, maar ik denk inmiddels de sprong te hebben doorstaan. Na een ruime week, eet dochter weer goed, lacht ze meer, en speelt ze beter. Dáág sprong!