Hmmm, lekker!

Het moment is daar, ik mag mijn dochter “vast” voedsel gaan geven, het klinkt misschien leuker als ik zeg:  “Jasmijn mag aan de fruithapjes, groentepotjes en sapjes!”

Ik struin het internet af, opzoek naar recepten voor baby’s vanaf 6 maanden. Hoewel kleine meid nog niet exact de 6 maanden heeft volgemaakt, vinden wij, haar papa en mama, dat ze wel toe is aan iets nieuws. Welkom in de grote wereld Jasmijn, dit heet eten. Naast het zoeken van recepten om zelf de meest smakeloze hapjes te toveren, sla ik ook een aantal kant-en-klare potjes in die geschikt zijn voor baby’s van 4 tot 6 maanden. Tot slot schaf ik een paar -achteraf véél te weinig- slabbetjes aan en wat ons betreft kan ze beginnen.

We hebben gelezen dat het goed is om te beginnen met groente. Baby’s zouden een voorkeur hebben naar zoet, en daarom begin je met iets anders. Nu ik het zo op papier zet vind ik het eigenlijk nóg vreemder dan dat ik het las, maar goed. Overigens ging de voorkeur wel uit naar zoete groente, dus starten met wortels. Let op, zo las ik, geef je kindje niet te veel, daardoor kan de kleur van je kindje veranderen. Huh? Juist!

Het bordje met oranje prut zet ik op tafel, en besluit eerst zelf een hapje te nemen van dit kleurige hapje. Tenslotte wil je toch weten wat je kind eet. Hè bah, is het eerste wat ik denk, niet echt lekker. Toch trek ik mijn meest blije gezicht en zeg vrolijk “Hmmm, lekker!” Jasmijn ziet de lol er nog van in en zwaait vrolijk met haar handen in mijn oranje prutje. Haar kleine, snelle handjes graaien vervolgens naar wipstoel en kleding.  Alles is oranje, alles is wortel, zonder nog maar 1 hap in haar mondje gestopt te hebben. Tot dus ver vind Jasmijntje wortels leuk!
Na een hele snelle handeling van deze mama weet ik een hapje in haar mond te krijgen en roep ik gelijk vrolijk “Hmmm, lekker!”  Haar kritsiche, afkeurende blik zegt mij eigenlijk al genoeg, en het hapje wat er in ging, komt er net zo makkelijk weer uit. Na twee hapjes begint ze zelfs te huilen. Ik besluit de boel weer op te ruimen.

Laten we banaan proberen, zeg ik vrolijk tegen de kleine, terwijl ik een banaantje pureer. Een hapje proeven en zelfs ik vind mijn gepureerde banaan wel lekker. Mijn kleine meisje kijkt wat ontevreden naar het lepeltje wat ik voor haar mond parkeer. Logisch, de vorige keer dat ze dit in haar mond stak, beviel haar totaal niet. Waarom zou ze nu in het blije gezicht van haar moeder trappen. Ze weigert dan ook er van te proeven. Na enig aandringen probeert ze het dan toch en weer roep ik “Hmmm, lekker!” Dit keer moet ze me gelijk geven want haar verbaasde gezicht veranderd in een blij gezicht!

Niet alles vind ze lekker, sperciebonen en bloemkool krijg ik er moeilijk in, maar bruine bonen, peer, banaan, en wortels vind ze lekker. Bij iedere hap hoor je haar vrolijk hmmm zeggen. Bijzonder, want ik vind het zelf niet echt een succes. Nog even en dan kan ze lekker met ons mee eten. Weer een stap in het moederschap!