Boze kabouter

In de eerste weken na haar geboorte was Sterre rustig en tevreden en ontwikkelde ze zich voorbeeldig. Ze dronk goed van de borst en al snel had ze zich een vast slaap- en voedingspatroon eigen gemaakt waarbij ze ’s nachts zelfs al 4 tot 5 uur achter elkaar door sliep. Na 3 weken veranderde ons lieftallige engeltje echter in een boze kabouter die iedere handeling beantwoordde met hysterisch geschreeuw. Na een paar minuten aan de borst verkrampte ze en gaf middels een klaagzang lijkend op dat van een loeiende sirene te kennen dat ze niet meer verder wilde drinken. Gevolg was dat ze te weinig melk binnen kreeg en een uur later weer honger had. Darmkrampjes, dachten wij, en de verpleegkundigen op het consultatiebureau bevestigden dit. Een week later bleek ze spruw in haar mondje te hebben, waardoor ze nog minder ging drinken en nog meer ging huilen. Van de honger kon ze niet slapen, en doordat ze niet kon slapen raakte ze nog meer van streek, waardoor ze – je raadt het al – nòg meer ging huilen. Al gauw beheerste ze het volledige scala aan hartverscheurend gejammer dat menig nieuwbakken ouder tot wanhoop drijft: van korte stootjes tot lange uithalen, van verdrietig gesnik tot hysterisch gekrijs, van een pruilend lipje tot dikke tranen met tuiten, al dan niet in combinatie met wild getrappel en gespartel.

Toen het sabbelen op mama’s of papa’s pink geen troost meer bood, begon de zoektocht naar andere manieren om het gehuil te stoppen. De fopspeen werd een vliegend projectiel dat inmiddels alle hoeken van het huis heeft gezien. Hoewel ons heen en weer geren om de speen steeds weer op te rapen een abonnement bij de sportschool overbodig maakt en wellicht nog een prijs zou kunnen opleveren bij funniest home videos, is het dus geen effectieve manier om Sterre te troosten. Inbakeren, wat volgens veel deskundigen een kalmerend effect heeft op baby’s, heeft op Sterre de tegenovergestelde uitwerking: het feit dat ze niet vrij met haar armen en benen kan spartelen maakt haar razend. De draagzak en de maxi cosi zijn niet comfortabel genoeg naar haar zin en in de kinderwagen is ze alleen rustig zolang we rondjes blijven rijden. Zodra de wagen ook maar 5 tellen stil staat, zet ze het weer op een schreeuwen. Baden en babymassage vindt ze erg prettig – probleem is alleen dat ze na afloop weer moet worden aangekleed en daar gaat het dus weer mis.

Inmiddels hebben papa en ik allebei een eigen manier gevonden om Sterre te kalmeren. Mijn manier is om haar eerst geruime tijd wiegend en sussend op de arm door de kamer te dragen en haar daarna tegen me aan te laten slapen. Papa heeft ontdekt dat ze rustig wordt van rockmuziek á la Rammstein en maakt daar gretig gebruik van, of hij oefent luidkeels zijn musicalsongs met Sterre op de arm tot ze in slaap is gevallen. Tegen de tijd dat Sterre drie maanden oud is zal het gehuil vanzelf minder worden. Tot die tijd dragen we haar zoveel mogelijk dicht tegen ons aan, zoals in diverse culturen gebruikelijk is.