Peter Sagan: Mijn wereld [recensie]

Peter Sagan presteerde tussen 2015 en 2017 wat nog nooit iemand voor hem had gedaan: hij won driemaal achter elkaar het UCI wereldkampioenschap wielrennen op de weg. Dit maakte hem tot een van de succesvolste renners ter wereld. Maar Sagan wint niet alleen, hij entertaint. Voor hem is elk moment op de fiets een uitnodiging om te laten zien wie hij is. Van wheelies zonder handen op de flanken van de Mont Ventoux tot dollen met de internationale wielerpers. Sagan ademt passie voor wielrennen en heeft een aanstekelijk verlangen om mensen ermee te vermaken. Wat drijft hem, hoe bereidt hij een sprint voor, hoe beschouwt hij de anderen in het peloton en zijn teamgenoten?

In deze autobiografie geeft hij voor het eerst een inkijkje in zijn persoonlijke leven. Je leert over zijn trainingen, zijn opvoeding en zijn toewijding. De druk die gepaard gaat met het rijden in de UCI regenboogtrui en het geluksgevoel wanneer hij als eerste de finish bereikt maar ook de oprechte verslagenheid die hij voelde toen hij in 2017 na een chaotische massasprint in de Tour de France uit koers werd gehaald. Mijn wereld is het onthullende verhaal van de beste en markantste wielrenner van dit moment.

Let op: deze recensie bevat spoilers!

Op zijn negentiende werd hij al fulltime prof in het ProTour-circuit bij team Liquigas. In 2010 stond hij aan de start van zijn eerste profkoers, de Tour Down Under. Niet lang erna maakt Peter Sagan zijn opwachting in Parijs-Nice, waar hij al snel naar eindoverwinningen sprint. Deze wielerster kwam razendsnel op en bleef schijnen.

Het woord ‘sprinter’ is veel gecompliceerder dan het ogenschijnlijk lijkt.

In 2015 maakt hij zijn eerste overstap en gaat hij rijden voor team Tinkoff. Hij is er tevreden, maar als zijn trainer ontslagen wordt en hij een nieuwe krijgt die hem letterlijk uitput, komt hij op het punt dat hij wil stoppen met zijn carrière.

Hij kaart het aan en niet veel later krijgt hij weer een nieuwe trainer, maar dit keer iemand met wie hij wel kan samenwerken. Sagan blijft fietsen voor de grote baas Oleg Tinkov en niet onverdienstelijk ook. Eind 2015 wint hij zijn eerste regenboogtrui, hij wordt wereldkampioen. Dan geeft Tinkov, onverwacht, aan dat hij aan het einde van het volgende seizoen gaat stoppen en de stekker uit het team trekt. Team Peter moet een nieuw team zien te vinden.

Dat lukt en al snel is BORA–hansgrohe een grote speler op de markt en lukt het Sagan om nog tweemaal wereldkampioen te worden.

Recensie:

Als je het boek opent zit je er meteen middenin en met een explosief begin van een boek kan het je niet meer teleurstellen. Toch?

Peter Sagans manier van vertellen is luchtig en wekt daardoor veel interesse tot (door)lezen. Het boek wegleggen viel me dan ook niet mee. Ondanks de vele feiten die erin staan, soms een beetje te veel, lukte het me toch om gefascineerd te blijven.

Peter Sagan is wat mij betreft de koning van de metaforen, maar op een gegeven moment was het toch een beetje to much. Aan het einde van het boek ontsnapte me een zucht en dacht ik heel even: nu is het wel genoeg hoor. Tot ik dat weer vergat en verder las.
Mijn wereld bleef me boeien tot het eind, maar juist door de stukken waarin ik het net iets te veel van het goede vond voor mij niet vijf sterren waardig.

Als je alle pech van de wereld van de wereld hebt, verdrink je in een zitbad.

Peter Sagan geeft in dit boek een prachtig beschouwing van hoe het er in de finale van een wedstrijd aan toe gaat. En heel af en toe legt hij tot in detail uit wat er zich in zijn hoofd afspeelt tijdens die laatste meters. En een prachtig inzicht in het wielerleven.

Het is goed een plan te hebben, omdat het je de juiste kant op stuurt, maar je kunt niet verwachten dat het altijd feilloos werkt. […] als je plan niet werkt, moet je iets anders verzinnen. 

Mijn mening over Sagan werd gevormd door de meningen van anderen, oftewel de media, maar dat is inmiddels veranderd. Het is me duidelijk geworden dat zij hem niet altijd wegzetten als de man die Peter is en ik voel een diepe sympathie voor hem; iets dat ik eerder absoluut niet had.

Hij is in zekere zin best bescheiden. Zeer dankbaar ook. En dat is erg ontroerend om te lezen. De ogenschijnlijk keiharde sprinter, de rare snuiter voor de media, blijkt een gevoelige intelligente man te zijn die erg zeker van zichzelf is, maar het (wieler)leven vaak ook met een korreltje zout neemt.

In het boek spreekt Sagan keer op keer over de 100 wielrenners met 100 aparte verhalen, maar zijn mooiste vergelijk van die 100 renners vind ik de laatste. Daar waar de Why so serious voor heel even wordt losgelaten.

Mijn wereld – Peter Sagan
Paperback, 288 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>