Het riskante brein – Het belang en gevaar van risicogedrag bij jongeren [recensie]

 Honderden pubers belanden jaarlijks in het ziekenhuis met een alcoholvergiftiging. Ze vormen de meerderheid van gearresteerden op verdenking van misdrijven en maken de meeste ongelukken van alle weggebruikers. Het ene moment beloven ze dat ze geen alcohol of drugs gaan gebruiken en diezelfde avond gast het al mis. Waar komt deze hang naar risicogedrag vandaan?

Soms heb ik last van struisvogelgedrag. Eigenlijk wil ik helemaal niet nadenken over dit soort puberaal gedrag en wil ik er gewoon vanuit gaan dat mijn puber nog steeds dat lieve schattige meisje van twaalf jaar geleden is die nooit met alcohol of drugs in aanraking zal komen. Overigens is dat op dit moment ook niet het geval, ze heeft er totaal geen interesse in en ik hoop dat dat nog heel lang zo blijft. In de tussentijd kan het geen kwaad kennis te nemen van de inhoud van Het riskante brein.

 

Barbara Braams is gepromoveerd op risicogedrag tijdens de adolescentie en weet dus echt waar ze het over heeft. In Het riskante brein legt ze uit dat er absoluut een relatie is tussen de ontwikkeling van de hersenen en risicogedrag.

Het begin van het boek vond ik al gelijk een interessante eye opener en geruststellend tegelijkertijd. Braam begint met een citaat van Socrates, wijsgeer die 2.500 jaar geleden leefde. Uit dat citaat blijkt dat ook toen de jeugd zich al afzette tegen de oudere generatie.

 

Het riskante brein bestaat uit drie delen:

1 Adolescenten en hun risicogedrag: de adolescentie is heel spannend, voor ouders én voor de kinderen zelf. Er verandert nameiljk heel veel, in het lichaam uiteraard. Maar adolescenten gaan ook hun talenten ontdekken, krijgen steeds meer vrijheid en gaan zich losmaken van hun ouders. Er zijn heel veel terreinen waarop jongeren zich risicovol kunnen gedragen: verkeer, alcohol, drugs, seks …

2 Een kijkje in het riskante brein. Uit onderzoek blijkt dat er zeker een verband is tussen de hersenontwikkeling en risicovol gedrag.

3 Risicogedrag in perspectief. Dit deel gaat in op onderwerpen als de invloed van de omgeving én het feit dat risico’s nemen in bepaalde gevallen ook heel nuttig kan zijn.

Het riskante brein eindigt met een nawoord.

 

Bij dit soort boeken hou ik altijd wel erg van inzichtelijke schemaatjes en overzichtjes. Die kunnen de theorie goed ondersteunen, waardoor het net wat beter in mijn eigen brein blijft hangen. Ik vond het gebruik hiervan in Het riskante brein een beetje minimaal. Het taalgebruik is prettig en helder en het boek leest makkelijk. Een ingewikkeld thema is toegankelijk gemaakt.

 

De belangrijkste boodschap van Het riskante brein is dat risicogedrag niet altijd negatief is. Jongeren moeten er op uit en de omgeving ontdekken. Ja, dat kan spannend zijn en risico’s met zich meebrengen, maar hoort er dus ook gewoon bij. Ook voor volwassenen geldt dat het soms goed is om risico te nemen.

Verder blijf ik achter met de overtuiging dat de fase van opgroeiende jongeren een bijzonder interessante fase is en dat ik blij ben dat ik die van dichtbij bij onze dochters kan meemaken.

Hier vind je een inkijkexemplaar.

Informatief boek, paperback, 176 pagina’s, Uitgeverij Unieboek Het Spectrum