TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Als je zwanger bent van een tweeling, dan krijg je soms de gekste reacties. Wat dachten jullie bijvoorbeeld van; ‘nee echt? Spontaan?’ (nee, we hebben er wel iets voor moeten doen, onbevlekt lukte dacht ik alleen Maria, zo je daar in gelooft …). Of wat dacht je van: ‘ben je er wel blij mee?’ (logische reactie, het zijn er twee, maarre JA, AL WAREN HET ER 4!)
Ooit er wel eens over nagedacht, dat als we een IVF traject o.i.d. hadden gehad, dat niet het eerste is wat ik graag zou delen met half- bekenden? En als ik er NIET blij mee zou zijn, dat ik dat dan per sé aan iedereen kwijt zou willen?
Maar het meest vreemde vind ik dat mensen je gaan vragen of je hoopt dat het dit keer ‘wel meisjes zijn’. Wat is er mis met jongetjes? Voldoe je als moeder alleen als je er van allebei minimaal één produceert? Of is een tweede jongetje minder interessant?
Of is het zo, dat men aanneemt dat, omdat het er dit keer twee zijn, wij ‘klaar’ zijn met kinderen krijgen? En dat dit de laatste ‘kans’ is dat je een meisje krijgt, alsof dat de jackpot is waar jij naast vist?
Wat is dat toch?
Laten we de feiten op een rijtje zetten; Ik ben heel blij dat ik zwanger ben geworden, dat het zomaar (ja ‘spontaan’ dus) heeft mogen lukken. We zijn ook (als alles goed gaat) heel erg blij met een tweeling. Bijzonderder dan dat kan het bijna niet zijn.
Denkt iemand dat het mij ook maar een moment uitmaakt wat het geslacht van mijn kinderen is? Ik heb straks gewoon drie kinderen! DRIE! Waar anderen er geen, of misschien eentje mogen krijgen, krijg ik er drie! Of vier, of vijf als we ons bedenken (kleine kans maar toch). Ik zou zeggen dat, wat het ook moge zijn, wij er sowieso blij mee zijn.
Nou, vrijdag zullen we het weten, dan hebben we een nieuwe echo met 14 weken. Houden jullie het geheim tot de bevalling?
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
