TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Mijn man houdt van reizen, veel en lang reizen. Mij maakt het weinig uit, geef me een stapel boeken, en een zonnetje en ik vind het al gauw vakantie. Dat kan, als mijn werk het toe zou laten, zelfs in mijn achtertuin plaats vinden.
Onze huwelijksreis, vorig jaar zomer, werd een “gewone” vakantie. Geen Bali, Dubai of Curaçao, maar lekker met de kindjes er op uit, met onze eigen camper. De camper die we nog maar een paar maanden op onze oprit hadden staan. Een droom van mijn man werd werkelijkheid, en het idee om met onze nieuwe camper door Frankrijk te reizen leek mij heerlijk.
En zo vertrokken we voor 2 weken naar Frankrijk. We houden beiden van dat land, waar ze massaal stokbrood eten en wijn drinken, de kans op zon groter is dan in ons eigen landje en waar de omgeving iedere keer weer uniek lijkt.
De kindjes vermaken zich onderweg prima, met boekjes, liedjes en filmpjes. De omgeving en de wijn gaan aan hun voorbij, en het stokbrood is te hard, aldus mijn dochter.
In deze vakantie bezoeken we de Normandische kust, want zo is mijn dochtertje er heilig van overtuigd dat er “ergens” in Frankrijk een Woezel en Pip strand is. Als we aankomen bij het eerste strand kijkt ze teleurgesteld. In haar fantasie zag het Woezel en Pip strand er heel anders uit, dit was het niet, we moesten verder zoeken! En dat doen we dan ook.
Dagen lang rijden we langs de kust op, op zoek naar het strand en uiteindelijk is mijn dochter in jubelstemming. Dit is het strand Woezel en Pip! Heeft dit strand andere kenmerken? Nee hoor, het lijkt sprekend op de voorgaande stranden, volgens ons, maar volgens ons meisje niet, en daar ging het om. We hoopten dan ook dat dit haar bij zou blijven tijdens haar vakantie, maar het blijkt een ander hoogte punt te krijgen……
Op de terugweg van onze vakantie krijgen we pech, camper pech. Daar staan we dan, aan een verlaten weg in Frankrijk met een camper die geen meter meer vooruit kan. Daar staan we dan met onze kinderen van 3 jaar en 6 maanden, daar staan we dan in het snikhete land, waar ik ineens verlang naar ons eigen Holland.
Na 48 uur op een parkeerplaats te hebben gestaan komt de ANWB ons vakantiehuis eindelijk ophalen. Wij moeten met de twee kleintjes, een kinderwagen, een hond en de noodzakelijke spullen met de trein naar huis. Het is een heel gesjouw, en we zouden bijna de (veel te dure) TGV missen, maar uiteindelijk komen we 4 dagen eerder dag de bedoeling, om 00.30 uur ’s nachts aan in Nederland waar mijn moeder klaar staan om ons op te halen.
Voor ons een domper, maar je raad het al: Voor mijn dochter het hoogtepunt van de vakantie. Want als iemand vroeg hoe was je vakantie, antwoordde zij:”Heel leuk, we gingen met de trein!”
