TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
23 september 2011, 07.00 uur in de ochtend. Daar sta ik dan, fris en fruitig om 07.00 uur het kippenhok uit te vegen met een dikke buik. 38,2 weken zwanger van een tweeling.Maar na ruim 38 weken was vandaag de dag aangebroken dat wij onze twee wondertjes gingen ontmoeten.
Om 08.00 moesten we ons melden in het ziekenhuis. De kinderen werden vandaag gehaald met een geplande keizersnee. Na uren wachten was het dan eindelijk zover. Om 11.45 uur werd ik klaargemaakt. De gynaecoloog die ons al die weken had begeleid tijdens de zwangerschap mocht vandaag zelf de kindjes halen. Een bijzonder moment ook voor hem.
Toen hij vroeg of ik er klaar voor was heb ik geantwoord met: NEE….. Nee ik was er nog niet klaar voor in mijn hoofd. De kindjes zaten eigenlijk nog zo goed in mijn buik, ik wilde ze nog zo dichtbij mij houden, nog even die bewegingen voelen en het gevoel hebben dat ze zo veilig daar zaten, dat gevoel wilde ik niet loslaten.
In de meeste gevallen gebeurt er wel iets zodat je er geestelijk gelijk klaar voor bent. Denk aan weeën of gebroken vliezen. Maar nee, ik stond daar toch echt ’s morgens vroeg met mijn tasje met een dubbel aantal kleertjes, dubbel aantal rompers en dubbel aantal mutsjes bij de balie om te zeggen dat we onze kindjes vandaag zouden gaan zien. Geen wee te bekennen, laat staan een plas vruchtwater! Dus nee ik was er in mijn hoofd nog niet klaar voor.
Na een paar keer diep in en uit ademen was het zover! De geboorte van het eerste kindje (Jeremiah) was zo mooi! Het is en blijft bijzonder als er een kindje geboren wordt. Maar het gevoel als vlak daarna je 2e kindje (Naomi) wordt geboren is onbeschrijfelijk. Het was zelfs overweldigend. Niet 1 maar 2 kindjes horen huilen!
Na een week de ziekenhuiskamer van voor en achter wel gezien te hebben en een fobie rijker van het ziekenhuisbed (LEES: Een speciaal verlosbed die jou bij wijze van helemaal dubbelvouwt) waardoor ik vreselijke rugpijn had, mochten we eindelijk naar huis. En tja….. dan begint het leven als tweelingmoeder pas echt. We hebben nog een week kraamhulp gehad maar ja die waren er ’s nachts niet!
Na de eerste nacht hebben we ons serieus afgevraagd of we ooit nog 1 oog dicht zouden doen. Omdat we nog geen ritme hadden en een goede taakverdeling in de nacht met 2 baby’s waren we gewoon 1,5 uur bezig met voeden, kolfen, verschonen, flessen uitspoelen en weer te bed leggen. Toen we net eindelijk de binnenkant van onze ogen aan het bekijken waren was er het alweer tijd voor hetzelfde ritueel! Na verloop van tijd kregen we er ritme en handigheid in en ja ja in een tijdsbestek van een half uur waren we klaar en lagen we weer heerlijk in dromenland. Nu ik erover schrijf en nadenk denk ik: Het was zo pittig dat eerste jaar maar ook zo genieten!
I’m proud to be a twinniemom! I love my kids!
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
