Vooruit kijken [persoonlijke blog]

Een tijdje terug schreef ik een blog over een gevoel van droefheid dat ik niet kan omschrijven. Ook vanmorgen vroeg had ik weer last van die bekende droefheid die niet te omschrijven is, maar naarmate ik meer kon genieten van het fietstochtje dat ik maakte hoe meer ik me realiseerde waarom ik er zoveel moeite mee heb om haar op school achter te laten en waarom ik het niet zo goed een plaatsje kan geven. Althans dat denk ik.

In de afgelopen jaren hebben we niet alleen een heel traject doorlopen bij Breinsupport om te kijken of Syrah hersenletsel heeft opgelopen na een ongeval, maar hebben we er ook bijna anderhalf jaar over gedaan om haar op het Speciaal BasisOnderwijs te krijgen. Daarnaast hebben we moeten vechten om haar van groep 2 naar groep 3 te krijgen, omdat de leerkrachten dachten dat ze het niet aankon. Datzelfde jaar kwamen we erachter dat ze het inderdaad niet aankon en toch waren we maar wat blij dat ze in ieder geval in groep 3 bleef zitten zodat ze dat jaar over kon doen.

Vlindertje
Toen ze voor de eerste keer in groep 3 zat kregen we dagelijks te horen wat ze allemaal niet kon en kregen we klachten over haar gedrag. Waar ze op de peuterspeelzaal en in de kleuterklas nog geprezen werd om het feit dat ze net een vlindertje was dat overal ronddartelde en zonder dat je het merkte allerlei informatie oppikte, was het in groep 3 ineens een issue en hadden de leerkrachten er last van. Dat zij daar last van hadden moesten wij als ouders (nou ja, ik voornamelijk) elke dag aanhoren en op de slechte dagen zelfs twee keer per dag. Hoeveel kun je als moeder/ouder hebben? Nou geloof me, als je tien keer in één schoolweek te horen krijg hoe slecht je kind het doet, dan is dat héél erg moeilijk! Echtgenoot en ik zeiden tegen elkaar: Syrah gaat echt absoluut niet terug naar die leerkrachten en als ze het wel doen zoeken we een andere school voor haar (en Jonah).

Reddende engel
Gelukkig beseften de leerkrachten zichzelf ook dat het inderdaad geen optie was om haar in die klas te laten en plaatsten ze Syrah (met nog een aantal zittenblijvers) bij een fulltime werkende juf in de klas. Alleen dat was al een enorme opluchting. Dat diezelfde juf voor zowel ons als voor Syrah een reddende engel zou zijn, konden we onszelf toen nog niet bedenken. Syrah bloeide op en kreeg echt weer zin in school. Elke avond is wat overdreven, maar met enige regelmaat zei ze voor het slapen gaan tegen ons: “Morgen mag ik weer naar juf …”, gepaard met een stralend gezicht. Als moeder kun je dan niets anders opgelucht ademhalen, en stiekem een traantje wegpinken, wanneer je kind het zo naar haar zin heeft.

Zwaard van Damocles
Toch was daar Syrahs en ons “probleem” niet mee opgelost, want hoewel de juf Syrah’s prestaties enorm op kon halen kon ze geen onmogelijke wonderen verrichten. Het was overduidelijk dat Syrah het echt nodig had om naar het SBO te gaan. Waarom moesten nou uitgerekend wij een van de eersten zijn die in de nieuwe regeling vielen? Het was nog niet bekent hoe alles zou gaan lopen en er moest nog uitgevogeld worden hoe we haar daar konden krijgen. Het hele schooljaar hing de aanvraag als het zwaard van Damocles boven ons hoofd, want toekomstplannen maken is heel lastig wanneer je niet precies weet wat die toekomst inhoudt.

Vragen
De vraag was tegelijkertijd ook: “Wat doen we met Jonah?” Die ging tegen het einde van het schooljaar naar dezelfde school als Syrah, maar vervoer technisch gezien was het handiger om hem in te schrijven bij de school dichtbij Syrah’s nieuwe school. In theorie hadden we al wel van alles bedacht, maar in de praktijk konden we geen plannen gaan maken voor hem,want we wisten nog helemaal niet óf Syrah wel naar het SBO zou gaan. Uiteindelijk besloten we dat Jonah naar de huidige school zou blijven gaan en dat we het een tijdlang proberen of het mogelijk zou zijn om Syrah elke dag op tijd op school te krijgen. Als het door zou gaan! De zomervakantie kwam steeds dichterbij en we waren bang dat we pas in het nieuwe schooljaar meer zouden weten. De dinsdag voor de zomervakantie kregen we eindelijk goed nieuws te horen; Syrah zou in het nieuwe schooljaar naar het SBO gaan en zo konden we met frisse moed naar een nieuw schooljaar uitkijken.

Emotioneel afscheid
Het was een emotioneel afscheid van de juf en omdat wij als ouders haar enorm dankbaar zijn voor wat ze allemaal voor Syrah gedaan heeft, hebben we flink uitgepakt qua cadeaus, maar zelfs die hoeveelheid cadeaus kunnen niet uitdrukken hoe belangrijk ze vorig jaar voor ons is geweest. Het leven gaat door, gelukkig maar, maar ik denk niet dat we deze juf ooit vergeten. We gaan nu  vooruit kijken, maar om eerlijk te zijn heb ik daar wel moeite mee. Het verleden moet ik een plekje geven, maar nog elke dag heb ik te maken met de “demonen” in mijn hoofd, die ze negativiteit noemen. Hoe moet ik de goede kanten van Syrah zien als de slechte kanten van haar nog altijd in mijn hoofd aanwezig zijn? Hoe kan het toch dat ik een heel schooljaar van positieve verhalen schijn te vergeten en alleen nog maar de woorden hoor die zo negatief waren? Hoe geweldig de laatste juf ook was, Syrah kon nog steeds niet heel goed meekomen en leren viel haar zwaar.

Wat de toekomst moge
Ik weet niet wat de toekomst ons gaat brengen en hoe ze het gaat doen de komende tijd, maar ik hoop dat de steen in mijn maag verdwijnt en dat Syrah al snel goed meedraait op school. Ik hoop dat ze leert om haar gevoelens te omschrijven, om te kunnen zijn wie ze echt is. Syrah is een bijzonder meisje en zoals ik in een andere blog al zei: Syrah gaat grote dingen doen, maar wat dat is weten we nog niet. Wat ik wel weet is dat zij elke dag weer haar moeder leert om anders tegen het leven aan te kijken en te genieten van wat ze heeft. Om dankbaar te zijn voor haar twee kleine kinderen die ieders hun eigen issues hebben, maar die allebei meer dan goed genoeg zijn en haar heel rijk hebben gemaakt.

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>