Een paar dagen geleden kwam ik op Facebook de vraag tegen wat me gelukkig maakt. Nou moet ik zeggen dat ik niet heel materialistisch ben en dat ik al vrij snel gelukkig ben, maar mijn antwoord was: “Als iedereen in mijn gezin gezond is.”
Enjoy the little things in life
Als ik íets dit jaar heb geleerd dan is het wel dat gezondheid absoluut niet vanzelfsprekend is. Dat was overigens niet de eerste keer hoor, maar dit keer blijft het wél lang hangen. Er gaat geen dag voorbij of ik moet denken aan de helse pijnen van een paar maanden geleden.
Vandaag ben ik voor de vierde keer deze vakantie met de kinderen naar de bioscoop geweest en daar heb ik wederom erg van genoten. Vroeger had ik het helemaal bedacht: ik zou zo’n moeder worden die hele dagen met haar kinderen op pad is. Het bleek een illusie te zijn, want ik ben uiteindelijk toch niet zo’n moeder geworden, dat is gewoon niet mijn ding. Samen films kijken vind ik echter helemaal geweldig en het feit dat ik nu met mijn kinderen naar de bioscoop kan vind ik een absolute zegen.
Jonah heeft heerlijk bij me op schoot gezeten terwijl we naar De Kleine Prins keken. Wat een prachtige film is dat! Ik vond hem zo mooi dat ik meteen het boekje heb gekocht en ik kan niet wachten om het voor te lezen. Daar kan ik tegenwoordig enorm van genieten, hoewel het nog niet echt in mijn systeem zit (Syrah vindt het pas sinds een paar maanden leuk om voorgelezen te worden).
For one day you will look back
Af en toe kunnen Syrah en Jonah het bloed onder mijn nagels halen, maar dagen als deze voel ik me extra bevoorrecht, zeker ook omdat zwanger worden helemaal niet zo vanzelfsprekend was. Het is wonderbaarlijk hoe snel je zoiets kunt vergeten.
Nou moet ik zeggen dat ik er ook niet dagelijks mee bezig wil zijn, want het maakt me ook verdrietig, met name het verdriet dat er geen derde kindje meer gaat komen in ons gezin. Ondanks dat ik me erbij neer heb gelegd vind ik het toch lastig wanneer ik gezinnen zie met een pasgeboren baby en twee grotere kinderen. Dan moet ik toch steeds even slikken.
and realize they where the big things
Het leven is als de golven van de zee, het ene moment heb je het gevoel te worden overspoeld of zelfs te verdrinken, terwijl je het andere moment het gevoel hebt de hele wereld te overzien en je je krachtig voelt. Uiteraard geef ik de voorkeur aan het laatste, maar ten eerste valt er helaas niet te kiezen en ten tweede ben soms gewoon niet krachtig genoeg om moeilijke momenten te weerstaan. Je kunt je daarom maar beter laten mee voeren en zien waar de zee je brengt.
Bron uitgelichte foto: Silvain de Munck
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>