TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Alice is bijna vijftig, leidt een druk leven en haalt veel voldoening uit haar wetenschappelijke carrière. Totdat de gaten in haar geheugen niet langer afgedaan kunnen worden als symptomen van de overgang. Uiteindelijk moet ze de diagnose vroege alzheimer onder ogen zien. Ze moet het aan haar man vertellen, en aan haar kinderen, die wellicht hetzelfde te wachten staat. Ze verliest haar carrière, terwijl ze haar gevoel van eigenwaarde en identiteit juist altijd aan haar werk en haar gezin ontleende. Maar wie is de Alice die er dan overblijft?
Recensie
Ik mis mezelf is zo’n boek waar ik met wat aarzeling aan begin. Mijn eigen, lieve opa, is 6 jaar dement geweest voordat zijn sterke lichaam het opgaf. Het verdriet in de periodes dat hij besefte dat hij dingen vergat en vooral de pijn die hij iedere keer opnieuw beleefde wanneer hij zich herinnerde dat zijn vrouw overleden was, deden mij en de anderen die van hem hielden ook pijn. Maar niet zoveel als hij zelf, keer op keer, moest ervaren.
Later, toen hij weinig meer wist, bleef het prettig om bij hem te zijn. Gelukkig bleef zijn zachtmoedige aard behouden, bleef hij lief en zorgzaam en wanneer het lukte om -steeds verder in de tijd- contact te krijgen, waren dat gouden momenten.
Het boek Ik mis mezelf, geeft ook een eerlijk beeld van het verloop van de ziekte van Alzheimer. Uiteraard is het verloop voor iedereen anders, maar er zijn wel degelijk overeenkomsten en daarom is dit een indringend boek. De hoofdpersoon is een intelligente vrouw, die zelf als eerste doorheeft dat haar ‘vergeetachtigheid’ meer is dan een bijwerking van de overgang of een te overbelast leven. Ze zoekt zelf een diagnose en een manier om er mee om te gaan, maar komt er niet onderuit om haar man, en later ook haar kinderen en werkomgeving op de hoogte te brengen.
Van maand tot maand wordt er een beeld gegeven van het dagelijks leven van Alice waardoor je van dichtbij ziet wat er verloren gaat, maar ook wat er behouden blijft. En dat laatste verraste me en maakte dat ik het boek tot de laatste bladzijde zonder zakdoek erbij, heb kunnen lezen. Alice moet steeds meer missen van zichzelf, en dat geldt ook voor haar direct omgeving, maar er komt eigenlijk iets anders voor in de plaats, met name in het contact met de kinderen. En zolang er geen pijn is, geen lijden, bij Alice zelf, vind ik het erg draaglijk om het boek te lezen.
Alzheimer is een vreselijke ziekte, zowel voor degene die het treft als voor de mensen in de directe omgeving van de patiënt. Wanneer deze ziekte je op jonge leeftijd treft is het erg moeilijk om keuzes te moeten maken, die niet jouw keuzes zijn, maar komen vanuit de groter wordende beperkingen om met de dagelijkse dingen om te gaan.
Enorm eng, dat iedereen zomaar kan overkomen dat (jonge) Alzheimer toeslaat en verschrikkelijk om als moeder dit boek te lezen met in je achterhoofd het idee dat ook jou dit kan overkomen en welke impact dat dan op je gezin zal hebben…. Toch kan ik het iedereen aanraden dit boek te lezen, gewoon omdat het prachtig en respectvol geschreven is en een unieke kijk op deze akelige ziekte geeft. En omdat het je doet nadenken over de waarde van leven, die niet weg is wanneer een bepaald deel van jezelf verdwijnt.
Ik mis mezelf – Lisa Genova
Verfilmd als ‘Still Alice’ met Julianne Moore en Alac Baldwin
Paperback, 288 pagina’s, The House of Books
Bestel dit boek hier >>>>
