Peuterleven [blog]

Ik weet nog goed dat ze mij ervoor hadden gewaarschuwd, de ‘geniet-nu-maar-lekker-van-je-kleintje uitspraak (toen zat dat kleintje nog 24 uur per dag een mij vastgeplakt) “Voor je het weet, weet je niet meer precies wat ze uitspoken en hebben ze geheel hun eigen leventje.” ‘Ja, ja’ dacht ik bij mijzelf, ‘dat duurt nog zo lang, geen zorgen hoor’.

Nu, twee jaar later kom ik daar toch een beetje op terug. Niet op dat genieten gelukkig, want dat heb ik gedaan, en doe ik nog steeds, dag na dag, telkens weer, van al het kleins en al het groots. Maar van dat eigen leventje, dat eigen breintje, waar ik niet meer 24 uur van getuige ben, daar kan ik nu definitief niet meer omheen.

Hij werd twee jaar. Het consultatie bureau spoorde mij aan hem direct naar de peuterspeelzaal te brengen voor één ochtend in de week. “Lekker wennen aan het spelen met andere kindjes, liedjes zingen, in de kring zitten, goede voorbereiding op de BSO..” ‘Ja klinkt inderdaad leuk, bovendien heeft hij al twee dagen per week bij een gastouder en dat bevalt hem prima’, ik was enthousiast.

De dag brak aan, mijn zoontje, net twee jaar, rugzakje op, nette kleertjes aan. Om 9 uur ‘s ochtends stond ik braaf bij het hek, pakje melk mee, een fruitje, luiers. De deur ging open. “Dag Juf Nicole”, een verlegen begroeting van hem volgt en zij sluit mijn ventje meteen in haar armen. Ik voel mij opgelucht en tegelijk weer wat benauwd, want volgens mij moeten ouders om 9.15 echt wel weg zijn.. Na de rondleiding en uitleg is het inderdaad de tijd om te gaan, ‘hè wat? Laat ik hem nu alleen..? Gelukkig ik hoor gesnik, JA hij huilt, ik mag hem nog even troosten.

Na een paar minuutjes knuffelen verman ik mij, een leugentje om eigen,- en zijn bestwil ‘mama gaat even werken en komt jou meteen weer ophalen straks’, hij knikt tevreden en zwaait me uit. Slik. Ok. Rustig. De ochtend-ik-sport-eindelijk-weer-eens-lekker verloopt heerlijk, maar ruim op tijd scheur ik op mijn fiets naar de psz, ik wil hem NU weer in mijn armen.

Mijn vrolijke mannetje rent op mij af (‘yes!’). De gastouder van mijn zoontje houdt altijd heel lief en getrouw een oppasboekje bij en licht mij na mijn werkdag altijd volledig in over hoe de dag is gegaan, alles komt naar voren; slapen, eten, spelen, de leuke en minder leuke dingen, en hierdoor ben ik er als het ware bij geweest. Helaas, dat is voorbij.

Juf Nicole vertelt in het kort, maar vrolijk en tevreden dat Nylan een leuk jongetje is, dat hij moest even wennen, maar leuk meedeed.. “de peer wilde hij niet, maar de melk is op”. Punt. Ik glimlach, zij pakt een ander kindje op en groet een ouder, ‘euhm ja, ok. Dankjewel.’

Ik aarzel en besef dat het voorbij is, de 24 uurs controle. Mijn zoontje wordt groter. Deze drie uur op de maandagmorgen zijn van hem, daar heeft mama gewoon niks meer mee te maken. Gelukkig is hij pas 2, over twee jaar mis ik gewoon 5 maal twee dagdelen van de dag….

Het is begonnen, hij start zijn eigen peuterleventje.