Kleine meisjes worden groot [blog]

Het is iets waar elke ouder mee te maken krijgt; een dag die onherroepelijk komt. De dag dat je beseft dat je kleine jongen of meisje niet meer zo klein is…

Nu mijn dochter bijna acht is krijg ik ook steeds vaker te maken met dit gevoel. Een paar maanden geleden gingen we samen naar de Efteling en dat was al een heel ander uitje dan de laatste keer dat we er waren. Liepen we destijds vooral rond in het Sprookjesbos, dit keer heb ik geen inwoner van het bos gezien. Terwijl ik me toch – kind als ik zelf ben – toch had verheugd om nu eindelijk eens De Sprookjesboom in het echt te zien.

Ik vrees dat als ik dat wil zien, ik alleen of met iemand anders moet gaan dan mijn dochter. Haar blik sprak boekdelen toen ik er over begon. Geheel onnodig voegde ze er nog even aan toe: “Mam, het sprookjesbos is zo ontzettend saai…”

De ochtend begonnen we direct met een ritje in de Bob, om vervolgens twee keer in de Piraña te gaan. Daarna moesten we toch echt naar Ruigrijk, want daar waren alle achtbanen. Zo stapten we net uit de Python en sloten we al weer aan bij de rij voor Joris en de Draak. Om vervolgens De Vliegende Hollander te bezoeken en daarna moesten we het rijtje weer opnieuw afwerken. En oh ja, dan had je nog de Vogelrok, dus die kant moesten we ook nog op.

Nu ben ik zelf niet vies van een ritje in de achtbaan en het kan me allemaal ook niet gek genoeg zijn, dus ik genoot ook met volle teugen. Al vond ik het helemaal niet erg toen ze – opeens heel onverwachts – riep dat ze ook nog in de bootjes wilde. Heerlijk! Twintig minuten gewoon even rustig zitten en genieten van de rust om ons heen!
Na dat dagje Efteling wist ik dus opeens: mijn “kleine” meisje wordt groot. Maar dat dit gevoel nog altijd overtroffen kon worden, besefte ik toen nog niet…

Een paar maanden later…

Nietsvermoedend brachten we een bezoekje aan Valkenburg tijdens onze zomervakantie in Limburg. Uiteraard mocht een tochtje met de kabelbaan niet ontbreken. Ze nam nog wat onwennig plaats op het bankje van de kabelbaan, maar genoot van het tochtje naar boven. Al was het toch weer niet zo spectaculair als zij het zich voor had gesteld. Eenmaal uitgestapt stonden we aan de voet van de Wilhelmina Toren.

Daar viel haar oog direct op een paar schitterende foto’s. Ze vergaapte zich aan de plaatjes voor zich en zei met een diepe zucht: “Oh, mama… Dit is nou echt mijn allergrootste droom!” Voor wie geen flauw idee heeft wat je daar kunt doen: mijn dochter van bijna acht stond zich te vergapen aan flitsende foto’s van mensen die aan het tokkelen waren.

Nu vind ik tokkelen zelf ook erg leuk, dus ze heeft de fascinatie niet van een vreemde. We besloten samen even te kijken naar de eerste mensen die naar beneden zouden gaan. Toen ze dat zag wist ze het zeker: dat wil ik ook!  Dus zo gezegd zo gedaan… Moeder en dochter beklommen – voorzien van een veiligheidsgordel – de treden van de Wilhelmina Toren.

Eenmaal boven ging – dapper als ze was – mijn dochter als eerste.
Zonder angst stapte ze over het randje op 35 meter hoogte en even later zoefde ze naar beneden.

Even later ging ik ook al tokkelend naar beneden en ik was erg benieuwd hoe de stemming van mijn dochter was. Ik zag het al toen ik nog naar beneden zoefde: een grote grijns van oor tot oor op haar gezicht. Eenmaal beneden vroeg ik haar wat ze er van vond: “Gaaf! Ik wil nog wel een paar keer!” Dus zo gezegd, zo gedaan en tokkelde mijn dametje maar liefst drie keer naar beneden.

Weer terug in onze bungalow moest ze natuurlijk “iedereen” direct het grote nieuws vertellen! Er werd dus direct een belrondje ingelast om in geuren en kleuren haar avontuur te vertellen.

En hoewel deze moeder het tokkelen helemaal niet eng vindt, is het toch anders als je opeens je “kleine” meisje zo naar beneden ziet gaan… Nauwlettend hield ik de jongen die haar zekerde in de gaten om er verzekerd van te zijn dat ze echt goed vast zat voordat ze over het randje stapte.

Pfff… Loslaten is niet altijd even makkelijk…