Eerder dan verwacht! [blog]

De teller staat op 38 weken en 3 dagen…

In mijn vorige blog schreef ik over de controle in het ziekenhuis en de verwachting van de arts dat het nog wel even kon duren voor mijn eerste kindje geboren zou worden…. Hier kun je lezen hoe de dag verder verliep!

Steken onderbuik

Aan het einde van de dag loop ik nog een grote ronde met de hond en voel me rustig. Met nog zoveel tijd voor de boeg, kan ik alles nog prima afronden zoals ik me dat voorgesteld had en zou ik misschien zelfs wel een paar dagen ́over ́ hebben, waarop ik helemaal niets meer hoef te doen.

Tegen 18.00 uur plof ik op de bank en check nog wat mails. Ik voel ineens wat steken helemaal onder in mijn buik. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat ik zoveel gedaan heb, waren mijn eerste gedachten. Weeën kunnen het niet zijn, want die beginnen toch juist bovenin je buik (de bovenkant van de baarmoeder)? Tenminste, zo had ik dat begrepen tijdens de geboortevoorbereidingscursus. Weeën zijn golvende bewegingen van de baarmoeder, die van boven naar beneden gaan om de baby zo naar de ́uitgang ́ te begeleiden.

Douchen

Om 18.45 uur kwam mijn man thuis met het eten (ik had geen zin om te koken en een broodje kebab besteld!) en hielden de steken en het samentrekkende gevoel in mijn onderbuik verder aan. Een beetje lachend zei ik, nou zullen we anders de timer even aanzetten om de hoeveel tijd die steken opkomen?!

Ik moest af en toe mijn broodje even wegleggen om me te concentreren op het rare, nieuwe gevoel dat mijn lichaam niet kende. Tegen een uur of 21.30 uur verloor ik ook wat roodgekleurd slijm en dat was voor mij een teken dat er toch echt wel iets aan de gang was daar in mijn buik. Ik kon het alleen amper geloven… ik had toch nog minstens 10 dagen tijd tot de uitgerekende datum?

Toch gaf mijn gevoel aan dat het vannacht wel eens kon gebeuren. Ik sprong nog even onder de douche, mogelijk zouden de steken dan wat verminderen, maar nee, ze hielden aan en werden zelfs steeds sterker. Ik wilde zolang mogelijk rekken en thuisblijven, zodat ik niet het risico zou lopen weer naar huis gestuurd te worden als we ons bij het ziekenhuis zouden melden (het ziekenhuis is immers 20 minuten van ons vandaan rijden). Maar mijn man dacht daar duidelijk anders over, hij wilde zo snel mogelijk daar zijn waar de professionals waren. Het zou hem toch maar overkomen dat ik thuis zou bevallen… Hahah!

2 centimeter

Om 23.00 uur reden we al grappend naar het ziekenhuis en waren beiden wat van slag door de opwinding. We konden het gewoon niet geloven dat het nu al zou gebeuren. Te meer omdat we gisteren nota bene nog geïnformeerd waren dat het zeker nog wel een poosje kon duren. Hoe dan ook, aangekomen in het ziekenhuis, constateerde ze 2 cm ontsluiting en dat was genoeg om te blijven.

Pffffieuwww! De reis kon beginnen…