De vijand van mijn vader

Laat ik gelijk maar bekennen dat ik wel ‘iets’ heb met Spaanse literatuur en Spaanse auteurs. Is het het land dat me boeit? Komt het doordat ik ooit anderhalf jaar Spaans heb gestudeerd en van de taal houd? Ik weet het niet. Feit is dat ik graag boeken van Spaanse schrijvers lees. Ik hou van van de boeken van Carlos Ruiz Zafón, ik heb erg genoten van ‘Dodelijke zomer’ van Antonio Hill en ook dit boek staat hoog op mijn verlanglijstje. Tel daarbij op dat de geschiedenis van Spanje mij nogal fascineert en je begrijpt dat ik verwachtte met De vijand van mijn vader een juweeltje in handen te hebben.

Almuneda Grandes wordt een van de beste romanschrijvers van onze tijd genoemd. Al heb ik het boek voorlopig nog niet uit, ik geniet er enorm van en zal dit predicaat niet ontkennen. De vijand van mijn vader speelt zich af in de jaren pal na de Tweede Wereldoorlog van 1947 tot 1949 en is geschreven vanuit het perspectief van Nino, een jongen van negen jaar. Deze jaren worden in Spanje ook wel ‘De Driejarige Terreur’ genoemd. Nu was Spanje voor zover ik weet niet erg actief bij de Tweede Wereldoorlog betrokken, het land had in die periode wel net de Spaanse Burgeroorlog achter zich gelaten en werd geregeerd door de dictator Franco. Almuneda Grandes heeft zich voorgenomen om een zesdelige serie romans te schrijven over deze periode, onder de naam ‘Episodios de una guerra interminable’ (verhalen uit een oorlog die nooit eindigt). De vijand van mijn vader is het tweede deel uit deze serie.

Hoofdpersoon is Nino. Nino woont met zijn ouders en zus in de kazerne van de Guardia Civil in het dorp Fuensanta in het zuiden van Spanje. Ze proberen daar een gewoon leven te leiden, maar in hoeverre is dat mogelijk als ook de gevangenis in de kazerne is gevestigd? Het omliggende gebied is vrij onherbergzaam en veel mannen die zich verzetten tegen het regime, hebben zich hier verborgen. De Guardia Civil voert in de lange nasleep van de Spaanse Burgeroorlog een verbeten strijd tegen deze mensen. Maar dat weet Nino aanvankelijk niet. Nino moet van zijn vader typeles volgen, omdat hij niet hard genoeg groeit en als hij zo klein blijft natuurlijk nooit Guardia Civil kan worden in de toekomst. Nino raakt bevriend met Pepe el Portugués, een mysterieuze man bij wie hij veel tijd doorbrengt. Via Pepe maakt Nino kennis met de boeken van Jules Verne. En deze boeken helpen hem inzicht te krijgen in wat er in zijn omgeving gebeurt, in de verhoudingen tussen het dorp, de guerillastrijders in de bergen en zijn vader de Guardia Civil. Nino leert dat er tussen wit en zwart nog vele tinten grijs zijn, dat het verschil tussen vriend en vijand niet altijd even eenvoudig is en dat dingen soms heel anders blijken te zijn dan ze lijken.

Ik vind De vijand van mijn vader een prachtig boek. Het is mooi geschreven en het biedt inzicht in een stukje geschiedenis waar we over het algemeen in Nederland niet heel erg bekend mee zijn. Het is aangrijpend en beklemmend om te lezen wat er in deze periode is gebeurd in Spanje en ik vind het goed om daar meer van op de hoogte te zijn. Het is echt een boek waar ik me in kan verliezen. Het is een boek waar je de tijd voor moet nemen en dat je niet in een paar avonden moet willen uitlezen. Maar dat hoeft ook niet met dit soort verhalen die onder je huid kruipen en die je met je mee blijft dragen. Ik ga rustig dit boek uitlezen en daarna opzoek naar ‘De ijzige hoogte’, het eerste deel uit deze serie.

De vijand van mijn vader –Almuneda Grandes
roman, gebonden, 400 pagina’s, Signatuur
Bestel dit boek hier >>>>