Gelijkenissen

Op straat word ik regelmatig door mensen aangesproken over mijn kinderen. Dit zijn vaak mensen die ik helemaal niet ken en die mij ook niet kennen. Op die momenten weet ik dat ze iets gaan zeggen over hun al dan niet bestaande fysieke gelijkenis (waarom doen mensen dat toch?) en er zijn dan twee scenario’s mogelijk. Of ze vinden dat mijn kinderen enorm op elkaar lijken of ze vinden dat juist helemaal niet. Zo simpel is het! In hun ogen dan. Vaak zie ik die mensen inschatten wat ze zouden moeten zeggen (terwijl ik daar niet naar vraag) en veelal zeggen ze dan maar dat zoonlief op mij lijkt. Ik persoonlijk zie dat niet en wijt het vaak aan het feit dat we beiden een bol hoofd hebben. Anderen zien heel duidelijk dezelfde gelaatstrekken bij zoon en dochterlief en vinden ze als twee druppels water op elkaar lijken. Meestal reageer ik wat timide, want wat moet je daar dan weer op zeggen? Ik ben als moeder een geoefende kijker en weet wel beter. Mijn zoon en dochter lijken sprekend op elkaar, alleen niet op een manier zoals je verwacht.

Wanneer zoonlief in de schemer in mijn armen zijn fles leegdrinkt zie ik hoe hij zijn ogen op dezelfde wijze samentrekt als zijn zus en mochten zijn oogleden zich toch iets openen dan rollen de ogen op dezelfde wijze weg. Ze rekken zich beiden op dezelfde wijze uit en wanneer ze het op een krijsen zetten trekt eerst hun mond zich op dezelfde manier samen en knijpen hun oogleden op exact dezelfde manier naar elkaar toe. Zelfs hun wangen zijn hetzelfde gevormd en trekken ze dezelfde pruillip.

Zoonlief kan me net als dochterlief om de vinger winden door op een bepaalde manier te kijken, net als zijn zus dat zo goed kon (en kan). Zelfs hun ‘ik-stel-me-enorm-aan-zie-je-het-wel-blik’ is exact hetzelfde. Ik verwonder me daar vaak over en hoewel ik ze niet steeds wil vergelijken (zoals ik al eerder schreef) komen die constateringen vanzelf. Een feest van herkenning is het wel moet ik zeggen.

Minstens twee keer per week vind ik mijn dochter onderste boven in bed in een speciale unieke houding. Hoewel, uniek? Als ik daarna meteen bij haar broertje ga kijken kom ik erachter dat het toch niet zo heel erg uniek is, want hij ligt dan steevast in precies dezelfde houding op precies dezelfde plek in bed. Er zit vier jaar en vier maanden tussen beiden, maar soms noem ik ze heel stiekem ‘mijn uitgestelde tweeling’. Twee verschillende kinderen en toch zó hetzelfde op sommige momenten!