Voornemens

Voornemens, ze verdwijnen deze zwangerschap allemaal de prullenbak in. Ik wilde wekelijks een blog bijhouden over mijn zwangerschap, maar zelfs maandelijks lijkt het me nog niet te lukken. Komt het door de vermoeidheid dat ik er de discipline er niet voor op kan brengen. Terwijl ik nu hier zit te tikken vind ik het super leuk en denk ik, had je veel eerder moeten doen!

Maar waar is die discipline dan gebleven, door veranderingen op het werk is het drukker dan ooit, en dat houdt nog wel even aan. Maar daar maak ik alles af wat ik moet doen. Het lijkt wel of ik de discipline op mijn werk laat liggen! Terwijl ik voor mijn zoontje wel de discipline op kan brengen. Consequent zijn kost me ook geen enkele moeite, het lijk juist wel makkelijk, misschien omdat je in al die televisieprogramma’s ziet wat de eventuele gevolgen kunnen zijn.

Waarom lukt het voor mezelf dan niet? Het antwoord moet ik mezelf nog altijd schuldig blijven.

Chagrijnig ben ik ook vaak. Oh, wat is dat vervelend. Voor mijn vriend vooral, maar ik merk het zelf ook en ik kan er niets aan doen. Ben al eens bij een arts geweest, maar medicijnen zijn in de zwangerschap geen goed idee. Verder bood hij weinig oplossingen want hij vond het niet ernstig genoeg. Mijn eigen huisarts was toen op vakantie maar misschien dat ik toch maar eens terug moet. Terwijl ik dit opschrijf denk ik, ja dat heeft weer te maken met die voornemens om te bellen, iedere keer schuif ik het voor me uit. Ik wordt er soms gewoon depressief van, ik denk soms zelfs dat ik een prenatale depressie heb. Bestaat dat en heeft iemand er ervaring mee?

Zelfs op heerlijke zomerse dagen zoals deze week voel ik me toch een beetje onbestemd. Ongelukkig is niet het juiste woord, dat is weer te heftig. Ik weet niet wat ik met mijn gevoelens aan moet. Hoop iedere week maar weer dat het beter gaat. Over 8,5 week ga ik met verlof. Misschien brengt dat me weer rust. Of moet ik niet zo lang wachten en met mijn voornemen om naar de dokter te gaan ook maar echt iets gaan doen.