Vergelijken

Lang geleden zwoer ik dat het nooit zou gebeuren. Mocht het ooit zover komen dat mijn dochter nog een broertje of zusje zou krijgen dan zou ik dát echt nooit doen. Toen het midden 2011 zover was begon ik er toch mee. Ondanks dat ik me er altijd aan ergerde dat andere mensen het deden kon ik het toch niet voorkomen. Nu, negen maanden later, probeer ik het zo min mogelijk te doen, maar kan het helaas niet helemaal laten.

Mijn kinderen hebben het recht om een eigen individu te zijn, zij verdienen het om uniek te zijn en het is niet aan mij om ze aan elkaar te meten. Toch doe ik dat! Twee verschillende persoonlijkheden, waarom zou ik die überhaupt met elkaar willen vergelijken? Dat is toch helemaal niet nodig? Ja, dat dacht ik destijds nog. Inmiddels weet ik wel beter!

Toen zoonlief net geboren was stoorde ik me er niet zo aan dat ik het deed en vroeg ik me zelfs af waarom ik er jaren geleden zo’n punt van maakte. Ik zag het probleem niet meer en vertelde hem keer op keer, als hij iets deed, dat zijn zus dat ook zo deed, of juist níet zo deed. Ik was hem continu aan het vergelijken. Nu, negen maanden later, vind ik het vervelend dat ik dat doe en ben ik me er enorm bewust van. Terwijl ik het mezelf, keer op keer, hoor zeggen merk ik op hoe belachelijk het eigenlijk klinkt. Wat maakt het nou uit dat zijn zus wél kon zitten op deze leeftijd, dat zij toen de hele dag in haar handen klapte, dat zij wél zelf haar fles kon vasthouden en hij niet.

Dat ik niet de enige ben die mijn kinderen vergelijkt kan ik merken aan de oma’s van mijn kinderen. Zij waren/zijn ook regelmatig aan het vergelijken. Met name mijn moeder herkent mij in hem en ik moet zeggen dat ik dat niet vreemd vind. Even bladeren in mijn fotoalbum en ik zie dat zij gelijk heeft. Mijn zoon en ik lijken op foto enorm op elkaar, maar niet alleen onze uiterlijkheden hebben raakvlakken, ook onze manier van doen komt overeen. Maar dat geldt net zo goed voor mijn dochter. Ondanks dat de uiterlijke gelijkenis er niets is, lijken we qua karakter enorm op elkaar. Ik kan me dus best voorstellen dat mijn moeder vergelijkt. Ik vind het dan ook geen punt dat zij het doet, maar ik probeer het zelf te vermijden.

In de praktijk is dit lastig, want zelfs op het schoolplein krijg ik regelmatig te horen dat zoonlief op mij lijkt en dochterlief op mijn echtgenoot. Ook zeggen ze dat mijn kinderen absoluut niet op elkáár lijken. In het begin ging er nog wel op in, maar tegenwoordig knik ik naar ze en geef ik ze gelijk. Het doet er namelijk niet toe hoe mijn kinderen eruit zien en of ze nou wel of niet op elkaar lijken. Mijn kinderen zijn uniek en eigenlijk niet vergelijkbaar!