Compromis met een hummeltje

Vanavond deed manlief onze dochter (20 maanden) naar bed. Helaas wilde ze niet slapen. Ze huilde. Haar papa wist even niet meer wat hij met de situatie aan moest en liet het aan mij over. Ze werd hoe langer hoe kwader, en als ze boos is dan loopt ze flink rood aan en krijg je haar ook niet meer gemakkelijk rustig.

Ik vroeg haar om te stoppen met huilen en of ze mij wilde vertellen wat er aan de hand was. Na een paar flinke snikken zei ze: “Luier bah”. Enfin, ik had er het kwartier daarvoor al twee keer een droge luier gegeven, dus ik vroeg haar voor de zekerheid of ze echt een vieze luier had. Ze knikte ja, dus ik legde haar op de commode om haar luier te checken.
En inderdaad, mevrouw had een klein plasje gedaan en natuurlijk kun je met een natte luier niet lekker slapen. Ik legde haar weer terug in bed en ze bleef rustig liggen. Dit duurde echter niet heel lang, want na tien minuten begon ze weer te krijsen. Helemaal over haar toeren en niet stil te krijgen.

Ik pakte haar uit bed waar ze in de tussentijd in was gaan staan en zei: Stop maar met huilen en vertel mama wat je wilt. Dat deed ze: “Ik wil eten.” Ik vroeg haar: Wat wil je dan eten? Zij: “Appelmoeff” Ik wist dat het eigenlijk bedtijd was, maar ik vond het zo knap van haar dat ze gestopt was met huilen en kon vertellen wat ze nu precies wilde dat ik besloot toe te geven.

Ik vroeg haar of ze na de appelmoes dan wel ging slapen, want, zo vertelde ik, het is al heel laat en je had eigenlijk al moeten slapen. Ze knikte ja, dus ik pakte de appelmoes en een lepeltje en gaf haar de appelmoes. Ze smulde en was blij. Toen het op was zei ik, zo, het is op, dat was lekker hè? En vroeg of papa of mama haar naar bed moest brengen. Dat mocht mama doen. Zo gezegd, zo gedaan en na een kus van papa bracht ik haar naar bed. Daar ging ze heerlijk liggen en binnen korte tijd sliep ze heerlijk de hele nacht door. Mijn lieve kleine meisje wordt groot!