Slaap, mama, slaap

Eens per jaar hebben wij het -voor ons- welbekende stadsfeest. Een 4 daags feest met optredens, kraampjes en (winkel) activiteiten. Voor ons als ondernemers hét weekend om goed te scoren en je “oude” artikelen eens flink op te ruimen. Lange werkdagen en flink aanpoten maken het dan tot een succes! We besluiten daarom om Jasmijn te laten logeren. Ze heeft er tenslotte niets aan om ’s avonds laat door oververmoeide ouders opgehaald te worden bij opa en oma om vervolgens op zondagmorgen 8 uur weer terug gebracht te worden.

Dit jaar verwachten ze Ben Saunders op zaterdag-avond, en tijdens het buurtfeest wordt gezamelijk besloten dat we op stap gaan. Ik heb overigens toch mijn dochtertje die nacht niet thuis, en ga een nacht heerlijk slapen!

Meestal brengt papa, kleine jasmijn op zaterdag naar opa en oma, maar nu ik haar minimaal 24 uur niet ga zien wil ik absoluut de kleine zelf wegbrengen. Ik ben namelijk de afgelopen 13 maanden -een complete zwangerschap meegeteld- nog helemaal niet zo lang zonder mijn meisje geweest. Hoewel opa en oma regelmatig als oppas functioneren – hoe fijn!- leg ik alles goed uit, maak ik briefjes, en leg ik nog eens alles uit. Hoewel ze me iedere minuut van de dag kunnen bellen en ik met 15 minuten bij hen op de stoep sta, doe ik alsof ik een wereldreis af ga leggen zonder enig communicatiemiddel bij me.

Door de drukte gaat de dag snel, en eigenlijk is het ook wel eens lekker om samen met partner in plaats van papa op stap te gaan. Het uitgebreid “tutten” kwam al niet meer in mijn woordenboek voor sinds ik hoogzwanger was, en hoewel uitgebreid nog niet lukte vanwege tijdgebrek, kon ik mij enigszins weer vrouw voelen in plaats van moeder.

De avond vliegt voorbij. We hebben allebei een hele gezellige avond gehad en ons even niet bezig te hoeven houden met luiers en flesjes, maar gewoon lekker opstap met de buren! Tegen een uur of 2 thuis aangekomen, en boven is er toch een gemis. Iedere avond voor ik ga slapen geef ik ons kleintje nog een kus en stop ik haar nog even lekker in. Nu kom ik op een kamer zonder kind, zelfs met de gordijnen open. Hoe zou het met haar gaan? Zou ze slapen, zou ze wakker zijn? Er neigt een bepaalde drang om “even” te bellen, maar mijn -gelukkig goed werkende- verstand zegt het niet te doen. Ik zou tenslotte iedereen wakker maken.

In bed kom ik ook niet in slaap, terwijl ik me zó had voorgenomen eens goed te genieten van een nacht -door- slapen, gezien dochter nog wel eens de rust in de nacht wil verstoren. Uiteindelijk val ik toch in slaap. Ruimschoots later dan ik eigenlijk zou willen.

Om half 7 ben ik klaar wakker. 4 uur nachtrust verder. Ik wil eigenlijk dolgraag weten hoe ze de nacht heeft doorgebracht, maar kan me beheersen tot 8 uur. Opa en oma laten weten dat dochter zich om half 6 gemeld heeft, en na dat de speen weer aangereikt werd heerlijk heeft geslapen tot half 8. Verder heeft ze het prima naar haar zin.

De rest van de dag ben ik moe, eigenlijk nog veel erger dan als ze wél thuis slaapt en mij een aantal malen per nacht het bed uit huilt en haalt. Als ik ’s avond moe naar bed ga, en op haar kamertje kom voor de laatste kus, ligt ze heerlijk te slapen. Wat heb ik haar gemist, haar geur, haar ademhaling, zelfs haar huilmomenten. En nu gaat mama héérlijk slapen!