Dag mama, hallo wereld!

Ik was net 7 weken zwanger toen ik ons kleintje opgaf voor 2 dagen kinderdagverblijf. Het voelde een beetje vreemd. Een ongeboren kindje aanmelden in een prille zwangerschap, niet weten wat of wie je opgeeft. Ik had onze baby nog niet eens gevoeld, je kon amper zien dat ik zwanger was en ik schreef “het” al in….. Maar ze zeiden dat je er vroeg bij moest zijn.
Achteraf gezien had ik beter vóór bevruchting kunnen aanmelden bij een kinderdagverblijf want we kregen in maart de mededeling dat het kinderdagverblijf van onze voorkeur vol zat en onze dochter 1 maand op een ander dagverblijf zou komen.

“Voor je het weet zijn ze groot hoor, goed van genieten” kreeg ik als nieuwe mama veel (lees: héél veel) te horen.  Een cliché die ik met een dochter van enkele dagen oud nog niet echt kon beamen. Jasmijn was op dat moment nog steeds gebonden aan mama. Het zou nog heel lang duren voordat ze groot zou zijn. En tegen de tijd dat ze 18 is, ach dan is deze mama misschien ook wel toe aan rust in huis! Nu al snap ik wat ze bedoelen met “groot” . Toen ik afscheid nam van haar eerste babypakje dacht ik bij mijzelf: “goh wat is ht eigenlijk snel gegaan” en toen we laatst visite kregen en wij de eerste foto’s van Jasmijn lieten zien vond ik het ineens héél lang geleden. De tijd gaat super snel, en dat terwijl ze pas 4 maanden is. Hoe snel moet de rest wel niet gaan?

Zo kregen we een brief van het kinderdagverblijf op de deurmat. “Er is plaats voor Jasmijn op de door u gekozen locatie, en wij nodigen u uit voor een kennismaking” . Wat fijn én wat verschrikkelijk! Ik was enorm blij met de locatie maar ineens werd ons leven ook weer een “beetje normaal”. Ik ga weer werken, ik ga mijn dochtertje loslaten, wat zie ik er tegen op.

Tijdens de kennismaking staan man en ik beide wat onwennig om ons heen te kijken. Snotterende kindertjes die álles met elkaar delen, huilende en lachende kinderen kruipen in het rond, kussen de vieze vloer, en stoppen elkaars speen in de mond. Over 3 weken ligt ons kleine meisje er ook tussen. Bacteriën te happen zonder er ook maar iets voor te doen!
De weken daarna bereid ik mij er op voor; We bestellen naamlabels, halen extra flessen en zorgen voor de poedertoren. Er wordt een rugtas gehaald die groter is dan het meisje zelf, voorzien haar kleding van herkenning en halen een “aparte” speen zodat er ook daar herkinning in is. We zijn er klaar voor! Zij ook, het echte “baby”-baby is er af, deze meid gaat de wereld verkennen en wel zonder mamma! Ze is er groot genoeg voor!

Het is woensdag dé dag waar ik al de hele week tegenop zie maar tegelijkertijd ook naar uit kijk. We gaan weer voor ritme in ons leven, structuur. Echter ook de dag dat mijn verlof aan z’n einde is en ik mijn kleine meisje de grote wereld in stuur.
Eenmaal binnen hangt er voor de deur een bord met daarop de tekst : “Welkom op de blauwe groep, Jasmijn!”   Het zorgt voor een brok in mijn keel. Alle kindjes zitten aan tafel te wachten tot baby Jasmijn binnen komt. Kleine Jasmijn wordt in een wipstoel gezet en binnen no-time verzamelen alle kleintjes zich om haar heen, stoppen een vinger in haar mond, aaien haar over haar hoofdje, pakken haar handje. Zo lijkt ze ineens weer heel klein tussen al die “grote” kinderen. Al die aandacht vind onze dochter fantastisch en lacht van oor tot oor. Papa en mama daarin tegen vinden het vreselijk.

Ein-de-lijk is het 17.00 uur en mogen we onze -grote!- meid ophalen. Ik heb de hele dag al naar dat moment toe geleefd. Ik was zó benieuwd hoe ze het gehad had. Eenmaal daar, lag ze lekker te slapen in de kinderwagen. Heel voorzichtig haalt papa haar er uit. Ze ziet ons en… ze begint te huilen! Ze had ons duidelijk héél erg gemist.
Jammer dat ze zelf nog niet vertellen hoe leuk het was die dag, daar is ze nog nét te klein voor!

Lees ook:
Kinderen krijgen is leren loslaten
Psygologische test in kinderopvang
Verklaringen omtrent  het gedrag