TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Er waren véél mensen die ons voor gek verklaarden. Mensen die er eerlijk voor uit kwamen: “Jullie gaan toch niet echt kamperen met jullie dochter?” of “Als ik jullie was zou ik lekker een stacaravan huren” . Er waren mensen die achteraf zeiden: “Ik had verwacht dat jullie binnen een week terug zouden zijn” en er zijn mensen die tot op heden alleen gedacht hebben, niets gezegd. Ondanks al het commentaar stond ons besluit vast: Wij gaan met onze 11 weken oude dochter kamperen in Frankrijk, met een tent!
Zo simpel als dat wij in het verleden met vakantie gingen, zo simpel zou het nu gaan, althans dat dachten we. Vol goede moed begin ik met spullen pakken volgens het online kampeerlijstje. Luiers voor 2 weken -volgens insiders zouden de Franse luiers het dubbele kosten- , zalfjes, kleren, speelgoed, wipstoel, voedingen, flessen. Aan alles moest gedacht worden. Tot zo ver geen problemen.
Toen ik alles van onze dochter bij de trap had gezet schrok ik toch enigszins. Het is wel héél veel geworden, dat gaat nooit passen met mijn eigen kleding er nog bij, de spullen van mijn partner, onze dochter op de achterbank en -niet te vergeten- de hond op de achterbank. Ik besluit te schrappen in de kleding van mijn man – hij merkt toch niets van een aantal kleding stukken meer of minder- Al gauw blijkt dat het weinig verschil maakt gezien hij lang niet zo veel bij zich heeft. Er is nog maar één optie over: Mijn eigen tas! En zo ga ik met – voor mijn doen- met weinig kleren, schoenen en toiletartikelen op pad. Alleen het broodnodige!
Zondagavond is de auto compleet gevuld inclusief de dakkoffer. Er past werkelijk niets meer bij. Gezien Jasmijn zo rond half 4, 4 uur in de ochtend haar volgende voeding altijd krijgt willen we daarna vertrekken.
Met dat in je achterhoofd zijn wij uiteindelijk pas om kwart over 5 in de auto gestapt omdat Jasmijntje ineens wél met haar voeding kon wachten tot half 5. Rond 7 uur besluiten we de eerste stop te maken. Gezien ik nog steeds borstvoeding geef, zoeken we een rustig plekje om daar te voeden. Hoewel het niet de comfort geeft als je eigen bed, redden wij ons hier prima op de stoel. De achterbank wordt ingericht als commode om te verschonen, en de draagzak gebruiken we even om Jasmijn de benen laten strekken en gelijk ons hondje zijn pootjes beweging te geven. Ons meisje lijkt goed uitgeslapen te zijn en geniet zichtbaar van ons uurtje pauze. Om 8 uur vertrekken we weer, voor een ritje van 3 uur, die zij nuttig besteed door te slapen.
Om 11 uur stoppen we op een grote parkeerplaats voor de tweede stop. Tijd voor een nieuwe voeding, ditmaal met als toetje een spuitluier. Hmm, ik had veel bij de hand, maar gezien madame tot aan haar nek toe vol zat, moest ik hoognodig wat schoons hebben. En ja hoe handig is dat als juist haar tas door papa helemaal achterin gezet is. En zo werden diverse spullen te voorschijn gehaald om zo een schoon shirtje te kunnen pakken. Wijze les voor de volgende keer: “Niet alleen een schoon rompertje, maar een heel setje kleren bij de hand houden, of misschien nóg handiger, haar hele tas binnen handbereik”
Tegen de middag arriveren wij op de camping met een stralende zon. Heerlijk! Ons prinsesje ziet er tot op heden nog tevreden uit en wij besluiten eerst maar eens de tent op te gaan zetten. Overigens als we dát klaar hebben, kunnen we rustig gaan genieten, Jasmijn een volgende voeding geven, en de hond met zijn mandje een plek geven. De eerste tentstok staat nog niet op z’n plaats, of ons plan wordt wreed verstoord. Meisje zet het op een gillen en is – ondanks de knuffeltjes, liedjes of heen en weer schommelingen – niet meer stil te krijgen. Hoewel we pas over anderhalf uur een nieuwe voeding in de planning hadden, besluiten we de tent later op te bouwen en eerst te voldoen aan de eisen van dit kindje. Twintig minuten voeding, een schone luier, en boertjes verder denken we haar weer stil te hebben, maar helaas. De buren maken gelijk kennis met onze dochter die – naar ons idee- extreem hard kan gillen. Ze zullen wel denken…
Plan B word uitgevoerd; moeders aan de wandel met kind en hond – en dat op terrein waar er nog geen 5 centimeter recht ligt – vaders bouwt de tent wel op. Het plan slaagt, dochter stil, hond blij, tent staat, dus automatisch ook paps en mams blij. We maken even kennis met de camping en besluiten te gaan eten. Wederom wil dochter niet mee werken aan het plan en gilt de hele camping bij elkaar. Lichtelijk wanhopig word ik van dit -normaal gesproken zo vrolijke – meisje. Is onze dochter dan misschien geen kampeer liefhebster?
Als we dan besluiten ons meisje naar bed te brengen komt de -camping-buurvrouw ook nog vrolijk meedelen dat het ’s nachts héél erg koud is. Haar kindjes hadden de nacht er voor gehuild van de kou. Ondanks ons campingkacheltje, zakt me de moed nu helemaal in de schoenen. Heb ik wel goed gedaan aan dit avontuur, of wordt het weer zo snel mogelijk naar huis? Ik besluit naar bed te gaan, en wacht wel af wanneer ze het weer op een gillen zet…
