Boze kabouter, deel 2

De darmkrampjes hebben deze week hun piek bereikt en dat merken we aan Sterre. Tussen 16:00 en 23:00 uur gilt ze het letterlijk uit van de pijn en is ze vrijwel ontroostbaar. Voor de flesvoedingen overdag zijn we inmiddels overgestapt op hypo-allergene voeding. Samen met de homeopathische druppeltjes tegen darmkrampjes lijkt dit enige verlichting te bieden. Op advies van het consultatiebureau hebben we vandaag bij de natuurwinkel speciale massageolie voor baby’s buikje gekocht, waarvan de ingrediënten de spijsvertering zouden bevorderen. Maar eens uitproberen of dat inderdaad helpt. Alles om de pijn van die nare krampjes te kunnen verlichten!

Het heen en weer lopen met Sterre op de arm wordt onderhand een ware aanslag op onze rug en schouders. Omdat de draagzak geen uitkomst biedt, hebben we nu voor een hoop geld een draagdoek aangeschaft. Het is eigenlijk gewoon een lap stof van een meter of 5 die je op verschillende manieren rond je bovenlichaam kunt knopen, afhankelijk van hoe je je kindje wilt dragen. Op de foto’s in het instructieboekje ziet het er allemaal heel eenvoudig uit. Geloof me, dat is het niet! Voordat we de doek om hadden zoals op het plaatje stond afgebeeld, waren we al talloze keren gestruikeld over de uiteinden of er halverwege met onze armen in verstrikt geraakt. Dan weer zat het kruis op de achterkant te hoog of was de stof gedraaid, waardoor het gewicht niet goed werd verdeeld. Vervolgens bleek het te los of juist weer te strak te zitten en konden we het uiterst lachwekkende ritueel weer van voren af aan beginnen. We weten nu dat de doek zich uitstekend leent als mummiekostuum tijdens carnaval of andere verkleedpartijtjes. Maar eerlijk is eerlijk: het is allemaal niet voor niets, want slapen doet Sterre in de draagdoek in ieder geval stukken beter dan in haar eigen bedje.

Een schot in de roos is de Dunstan Babytaal. Volgens Priscilla Dunstan produceren alle baby’s dezelfde specifieke klanken om aan te geven waar ze behoefte aan hebben. Door de klanken te leren herkennen, kunnen ouders hierop anticiperen nog vóórdat hun kindje begint te huilen. Hoewel het heel simpel en logisch klinkt, heeft het even geduurd voordat we de universele klanken bij Sterre gingen herkennen. Met een spiekbriefje in de hand stonden we elkaar aan te kijken: zegt ze nou “eh” of “eairh”? We hebben ontdekt dat ze een specifieke voorkeur heeft voor bepaalde klanken, terwijl ze andere niet of nauwelijks gebruikt. Soms gebruikt ze meerdere klanken tegelijk, wat best verwarrend is omdat je dan niet goed weet welke behoefte je als eerste moet vervullen. En soms begint ze al meteen te huilen, zonder babytaal vooraf. Geleidelijk aan beginnen we echter steeds beter te begrijpen hoe Sterre met ons probeert te communiceren. In combinatie met de lichaamstaal, die we inmiddels aardig kunnen lezen, is dit zowel voor papa als voor mijzelf een waardevol steuntje in de rug. Zeker de moeite waard voor andere ouders om ook eens uit te proberen!

Lees ook: Boze kabouter, deel 1