Verwacht het onverwachte

Ik hoop al een aantal weken dat ons kleintje zich komt melden. Hoewel de wetenschap anno 2011 erg bij is, weet niemand wat een baby doet besluiten om de wereld te verkennen. En hoewel ik dagelijks roep naar ons kleintje : “Kom maar hoor”  alles klaar heb staan en er klaar voor ben, is ons wondertje niet uit moeders buik weg te slaan. Deze baby blijft nog wel even zitten dacht ik…..

Zaterdag morgen 5.50 uur word ik wakker. Een toiletbezoek zou de reden zijn waarom ik wakker werd, echter is het toilet niet meer te halen, er “knapt” wat en hoewel ik het nooit eerder heb mee gemaakt weet ik: Mijn vliezen zijn gebroken. Ik geef manlief een duw en roep enthousiast: “Mijn vliezen zijn gebroken!”. Hoewel mijn partner niet zo makkelijk wakker te krijgen is, staat hij ineens op scherp én binnen 1 seconde aan de andere kant van het bed. “Wat moet ik doen?”vraagt hij verschrikt, en het enige wat ik nog uit de boekjes weet is dat je wat moet opvangen voor de verloskundige. Zo gezegd zo gedaan, manlief rent naar beneden en kan vanuit zijn paniek niets vinden, en komt met een enorme bak aan. Hoewel ik behoorlijk wat verlies lijkt het nu of het gaat om een zwembad vol, maar goed we kunnen tenminste wat opvangen.

In de boeken staat dat 10% van de bevallingen begint met het breken van de vliezen, waar ik dus bij hoor blijkt nu, maar verder ben ik nooit gekomen. Wat nu? Eén ding is zeker: Ik word heel snel moeder!
Uiteindelijk bellen we toch maar even de verloskundige, vragen wat we het beste kunnen doen. Na een aantal vragen laat ze weten aan het begin van de middag even te komen zolang het rustig is. Mocht ik eerder “hulp” nodig hebben, dan bellen. En daar zitten we dan; op de rand van het bed met onze bak water te wachten op… Ja op wat eigenlijk?

Het idee dat ik heel snel moeder word maakt mij erg actief. De weeën zijn nog makkelijk te houden en ik besluit de laatste dingen nog even te regelen. Ik schrijf nog gauw de laatste adressen op de enveloppen -dit neem ik me al weken voor maar nu moet het dan toch echt- ruim de was op, gooi nog wat “oude” bloemen weg en zorg voor de laatste rommeltjes. Manlief heeft eveneens “nesteldrang” en legt nog even een stukje vloerbedekking -ook dit had al geruime tijd geleden gemoeten, maar gebeurd weer eens op het laatste moment- maakt nog even het onderstel van de kinderwagen opnieuw schoon en ruimt zijn auto op. Daarna komt zijn plan om maar even te gaan slapen, want ja het kon wel eens een latertje worden.  Slapen? Hoe kan je nu gaan slapen? Je wordt vader!!! Maar die gedachte maken manlief schijnbaar toch wel moe, want meneer valt als een blok in slaap.

De verloskundige komt even voor een check en ons baby’tje maakt het nog steeds goed. De kleine zit  nog lekker rond in mamma’s buik. Afspraak is dat de verloskundige vanavond rond 20.00 uur nog eens komt. En verlaat ons huis weer. Het enige wat kan gebeuren is dat als ik morgen  ochtend om 6.00 uur nog niet bevallen ben, ik overgedragen word aan een gyneacoloog. Ik ben nog steeds van mening dat dit allemaal niet het geval is en dat ik echt wel eerder ga bevallen. Echter ga ik ook maar even rusten.

Helaas; als je de boeken een beetje leest weet je dat weeën juist beter op gang komen als je, je ontspant, en de boeken hebben gelijk. Sinds ik ben gaan liggen zijn de weeën zich behoorlijk gaan melden en rusten kan ik niet meer.
De verder ontwikkeling van mijn weeën laat ik achter wege, een lege bladzijde laten we maar zeggen, maar in de wetenschap dat de één ze heviger heeft als een ander, hoop ik van harte dat niet iedereen deze weeën hoeft te ervaren. Ik kan je zeggen; ik heb ze zwaar onderschat, maar er zijn vast vrouwen die zeggen: “Het viel reuze mee!”

Een stapje verder in de tijd: Het is half 2 ’s nachts. Ik ben moe, op, alles doet pijn, en ik heb er geen zin meer in. De laatste 3 redenen komen eigenlijk vooral door de eerste reden. Ik ben moe! Ik heb er al zoveel uur opzitten dat ik mijn weeën niet meer weg kán puffen, en ik heb geen zin meer omdat ik té moe ben om nog enigszins zin kan maken. Ik word moeder, maar wil zo graag even slapen…. Het enthousiasme van vanmorgen is totaal verdwenen, net als die  schattige weeën van vanmorgen. Toch komen de weeën niet regelmatig. zo gaat het een half uur lang ieder 3 minuten 1 minuut een wee, zo zijn ze weer voor 6 minuten verdwenen. En gezien ik tot op heden strikt volgens de boekjes heb geleefd zou dit betekenen dat ik de verloskundige nog niet hoef te bellen, zij komt immers pas als ik een uur weeën heb, die 1 minuut aanhouden, en ook nog eens eens in de 3 minuten plaats vinden. En die regel ben ik ineens compleet zat! “Bel de verloskundige maar, en zeg maar dat ik ze eens in de 3 minuten heb, 1 minuut lang” en Peter belt de verloskundige.

De verloskundige komt gelukkig; en besluit te kijken naar de ontsluiting. Ik verwacht zelf een centimeter of 4/5 gezien ik inmiddels al ruim 16 weeën heb, waarvan ruim 12 uur al goed aanwezig. Echter hoe teleurstellend: Het antwoord is 2 cm. Wat een domper. En hoe nu verder. Ik kan niet meer is mijn enige gedachte, ik ben zó moe. Gelukkig ziet de verloskundige dit ook en stelt voor naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling.  En vrij kort daar op vertrekken we naar het ziekenhuis. Daarna gaat het allemaal vrij snel: Ruggenprik, draadje hier, slangetje daar, naaldje in mijn arm, monitor aan, alles gebeurd in korte tijd, maar daardoor verdwijnt de pijn, heb ik 5 cm ontsluiting en kan ik een uurtje slapen…..

Het is 5 uur als ik weer wakker word voor een check; alles ziet er nog steeds rustig uit, kindje maakt het goed, maar tot op heden nog steeds 5 cm ontsluiting. Het is 10 uur en nog steeds het zelfde verhaal, geen verdere ontsluiting, geen vorderingen…. Heel langzaam word ik een beetje moedeloos er van. Hoelang moet ik nog wachten? Wanneer word ik moeder? Wanneer schiet het ei-de-lijk eens op? 11 uur….. Need I say more? Nee dus! Ik blijf maar steken op die ellendige 5 cm. De weeënopwekkers staan inmiddels voluit en zelfs de ruggenprik werkt niet meer zo “verzachtend” als een aantal uren geleden. De gyneacoloog laat weten het nog even aan te kijken; heb ik om 1 uur nog geen vorderingen gemaakt dan komt er een keizersnee. Dit klinkt als een lot uit de loterij. Eindelijk! Ze gaan mijn kindje halen, ik hoef niet langer meer te werken, ik mag de strijd opgeven. Van 11 tot 1 uur zijn volgens mij de langste uren geweest ooit….. Ik was op dat moment zó klaar met bevallen, puffen en alles wat er bij hoorde.

Om 1 uur, 31 uur na al het begin van mijn bevalling krijg ik te horen dat ik naar de ok ga voor een keizersnee. Mijn bevalling gaat dus niet volgens de boekjes, zonder de persweeën, met maar 5 cm ontsluiting, totaal niet zoals ik het verwacht had. Maar het kan me allemaal niet meer schelen. Nu gaat het gebeuren. Binnen no-time is er een nieuwe ruggenprik geplaatst, krijg ik enige uitleg, word het bloed afgenomen, stellen diverse mensen zich voor en lig ik klaar om mijn kindje te mogen begroeten. Mijn wachten word nu beloond!

Om 13.40 uur is het dan eindelijk zo ver. Na een bevalling van 32 uur ben ik eindelijk de meest trotse moeder op deze aardbol van onze dochter Jasmijn!

Een bedankje op zijn plaats voor mijn partner die alle weeën heeft mee gepuft, zijn benen uit zijn kont heeft gelopen en mijn 32 uur lang -en de rest- heeft verzorgd, geholpen, en mij er doorheen heeft getrokken. Ook voor mijn moeder die mij aan de telefoon probeerde uit te leggen dat ik de pijn echt zou vergeten, maar dit niet wilde aannemen. De verpleegkundigen die mij geholpen hebben aan alle kanten,liters water haalden en een bed voor mijn mannetje regelden. De verloskundigen die mij hebben bij gestaan, elke keer weer gerust stelde dat mijn kindje het goed maakte  én de artsen die er voor gezorgd hebben dat mijn dochter goed en gezond ter wereld is gekomen. Zonder hen allen was het bevallen lang niet zo plezierig als dat het nu geweest is!

Lees ook:
Alternatief ruggenprik zorgt voor risico’s bevalling
Wat moet er in de vluchtkoffer?