Ik wil jou niet!

IK WIL JOU NIET, zijn de woorden waarmee ik sinds twee weken word begroet als ik ’s ochtends onze oudste zoon van bijna 4 jaar uit bed wil halen. Hij blijft net zolang krijsen totdat papa het van mij overneemt. Als sneeuw voor de zon verdwijnt dan zijn boosheid en hoor ik ze vanaf de gang gezellig samen babbelen. Ik, kinderachtig als ik ben, ga nu extra hard grapjes maken met ons andere zoontje (2 jaar) en zo komt het dat wij tegenwoordig al om zeven uur ’s ochtends stoeiend over de grond rollen, nog in pyjama verstoppertje spelen en vóór de pap al tweeëndertig keer Berend Botje hebben gezongen. Dit klinkt misschien gezellig en als een dolle boel en zo ervaart onze jongste het misschien ook wel, maar ondertussen wil de oudste nog steeds niks met moeders te maken hebben en zit ik mijn hoofd te breken over het waarom hiervan. Ben ik te streng, te soft, te afwezig? Trek ik in zijn ogen zijn jongere broertje voor? Of is het gewoon een nieuwe fase, waar geen enkele reden voor is en die vanzelf weer over gaat?

Papa is veel liever
Eerst was het alleen als pappa en mamma beide thuis waren. Was ik een dag alleen met de kinderen, dan koos hij eieren voor zijn geld en was mamma net zo lief als pappa, misschien zelfs wel liever. Pas als zijn vader thuis kwam van zijn werk en meneer weer te kiezen had, laaide zijn aversie voor mama weer op en mocht ik me niet meer bemoeien met de treinbaan, het eten of het naar bed brengen.

Zelfs op de crèche
Later begon het ook op de crèche. Daar waar hij eerst altijd blij was me te zien als ik ze kwam halen en enthousiast op me af kwam stormen, begon hij ook daar tegen me te schreeuwen: IK WIL NIET MET JOU MEE, PAPA MOET ONS HALEN! Ik hoefde hem nog net niet aan zijn haren mee naar huis te slepen; dreigen met hem op de crèche achter te laten, ‘dan gaat mama alleen met je broer naar huis’, was meestal voldoende. Totdat hij ook daar niet meer van onder de indruk raakte en rustig op een middag bij binnenkomst tegen me zei: “Ik ga niet met jou mee, ik blijf hier.” Ik probeerde het nog met: “Maar schatje, iedereen gaat straks naar huis, de juffies ook allemaal, lieverd.” Maar nee, hij gaf me een: “Geeft niks, ik ga toch de hele tijd televisie kijken” en ging verder met spelen. Daar sta je dan als moeder…

Kant kiezen
Toen oma een paar dagen kwam logeren was het hek helemaal van de dam. Nu mocht, tot mijn genoegen, pappa hem ook niet meer verschonen, aankleden, of naar bed brengen, want: IK WIL OMA. Dat ging even zo door, en ergens vonden we het allebei wel rustig dat we het naar bed gaan ritueel aan iemand anders konden over laten voor een paar dagen. Totdat oma het spelletje mee begon te spelen en voor de grap zei: “Haha, die gekke mama”, waarbij ze me zelfs een duwtje richting gang gaf. Toen zag je onze puberende kleuter even vertwijfeld kijken, hij wist duidelijk niet wat hij moest doen of wat hij van de situatie vinden moest. Dat oma zich nu ook tegen mama keerde was hem toch wat veel van het goede en met een “Nee oma, mama is heel lief” koos hij eindelijk weer mijn kant en voelde ik met een brok in mijn keel hoe een klein handje zich in de mijne wurmde.

Overmoedig
Ik denk dat ik straalde tot aan de hemel en had de neiging om het Wilhelmus in te zetten. Ik mocht weer in de buurt van mijn zoontje komen en met een beetje mazzel liet hij zelfs toe dat ik hem ging knuffelen. Een dergelijk geluksgevoel maakt overmoedig en dus ik boog me naar hem toe om hem eens flink in zijn zachte nekje te zoenen. Maar toen ik op ooghoogte kwam en hij me in het vizier kreeg, schreeuwde hij uit alle macht: “IK WIL JOU NIET!!” en begonnen we weer van voren af aan.