Ik ben een held (Boekenclub)

Elke maand recenseren moeders uit het hele land kinderboeken voor de TrotseMoeders.nl Boekenclub. In de maand juli was dit o.a. het leesboek Ik ben een held van Ted van Lieshout (Nieuw Amsterdam, 5+). Lees hieronder de ervaringen die behoorlijk verdeeld zijn…

Het verhaal
‘Pap, lees je voor?’ vroeg ik.
‘Nee,’ zei hij, dit boek is te eng. Er komt een monster zonder kop in voor! En een spook onder het bed! En een vis met scherpe tanden! Ik durf niet te kijken, hoor. Lees het boek zelf maar. Dat kun je best. Jij hebt al een half jaar les.’
‘Goed,’ zei ik. ‘Ik ben niet bang voor een spannend verhaal.’
‘Hahaha, dat moet ik nog zien,’ zei pap. ‘Het is niet een verhaal, het zijn er drie!’
‘Ik durf wel,’ zei ik. ‘Ik ben een held!’

Wil jij ook jouw mening geven over een kinderboek? Geef je op voor de TrotseMoeders.nl Boekenclub. Elke maand behandelen wij meerdere boeken en kan je boeken aanvragen om te recenseren. Benieuwd? Klik hier>>

Nieuwsgierig geworden naar dit kinderboek? Haal zelf Ik ben een held in huis. Klik hier voor meer informatie>>

——————————————————————————————————————————————————

Judith van Wijk (moeder van Sterre en oud-juf):
Zoals dat gaat met boeken, bekeek ik eerst de voor- en achterkant. De plaatjes op de voorkant spraken mij niet direct aan. Ze zijn wat “hoekig” getekend, niet mooi of leuk, maar wel grappig. Aan de binnenkant zijn de plaatjes blauw met zwart en wit. Het is duidelijk een leesboek, maar er staan wel redelijk wat plaatjes in om de tekst te ondersteunen. Het boek is geschikt om voor te lezen vanaf ongeveer 5 jaar en om zelf te lezen vanaf 7 jaar. Ook het AVI-niveau is vermeld, kinderen met oefenniveau 3 kunnen dit boekje lezen.

De verhalen zijn grappig geschreven. Als moeder irriteerde ik me wel aan het taalgebruik, kreten als “stomme vent” en “wil je een klap?” vond ik wat agressief overkomen. Het stukje waarin het blote spook niet tevoorschijn wil komen omdat niemand zijn piemel mag zien vinden kinderen waarschijnlijk hilarisch.

Het boek is opgesplitst in 3 spannende verhalen, te weten: Botteboe, Blootspook en Blauwvis. In het eerste verhaal vindt het jongetje botten in de tuin. Zijn vader maakt hem bang, het zou wel eens van een Bottekoe kunnen zijn. Later zegt zijn vader dat zoiets helemaal niet bestaat, maar ’s nachts komt de Bottekoe hem opzoeken! Gelukkig verzint het jongetje een goede oplossing om van hem af te komen!

In Blootspook wordt het jongentje ’s nachts verrast door een Blootspook onder zijn bed. Het jongetje gaat het spook helpen om kleren te vinden in de kast van zijn vader. Maar de vader van het jongetje is heel bang voor het spook!

In het laatste verhaaltje over Blauwvis, neemt de papa van het jongetje een klein visje mee naar huis. Het visje wordt door te eten steeds groter en groter. Het eet de hond op en later ook nog 13 kindjes! Het jongetje weet iedereen gelukkig weer uit de buik van van Blauwvis te krijgen. Wat een held…!

Eindconclusie: een grappig boek, wat kinderen waarschijnlijk veel om zullen moeten lachen, maar waarbij je als ouder soms met kromme tenen zult zitten.

——————————————————————————————————————————————————

Karina Ahles-Frijters (moeder van 3 kinderen, waaronder zoon Denneth van 5):
Mijn eerste indruk van het boek was niet zo positief. De teksten waren heftig in taalgebruik (“ik stampte op zijn stomme kop”) en de tekeningen spraken me niet aan, dus dit boek zou niet door mij gekocht worden. Gelukkig dus dat ik het mocht recenseren voor de Boekenclub, want mijn zoon Denneth vond het erg leuk! Hij vond de tekeningen leuk. Eerlijk gezegd waren ze ook leuk, wanneer je beter kijkt. Bijvoorbeeld het hondje dat op de meeste bladzijden slaapt, is een verhaal op zich.

De verhalen waren verfrissend. Herkenbare dialogen tussen vader en zoon. Fantasievolle situaties, maar wel inleefbaar voor Denneth, wat wel bleek uit de verhalen die bij hem loskwamen na afloop van het voorlezen. Het laatste verhaal was bij ons allebei favoriet. “Pap” heeft dan als verrassing een “blauwvis” gekocht voor in de viskom bij de goudvis. Het eerste wat deze vis doet is de goudvis opeten. Vervolgens eet hij ook de hond op. Het blijkt een haai te zijn, met veel honger (lees de rest van het verhaal zelf maar). Zowel Denneth als ik zaten ons ernstig af te vragen hoe dit nog goed kon komen! Maar het was een erg grappig en spannend verhaal met gelukkig een goede afloop.

Het boek is prima geschikt voor de doelgroepleeftijd. Prettig om voor te lezen. Korte zinnen, maar niet kinderachtig, waardoor het voor beginnende lezertjes ook goed te lezen is. De verhalen waren ook prima van lengte. Al met al een heel leuk boek wat ik over een paar jaar zeker ook aan onze tweeling van tweeënhalf zal voorlezen.

——————————————————————————————————————————————————

Josephine de Groot (moeder van 2 kinderen):
Toen het boekje kwam met de post, wist ik al dat dit het was. Ik heb het dus niet opengemaakt. Het spannende moment van post openmaken heeft mijn zoon zelf mee mogen maken. Hij klaagt nogal eens dat er nooit post voor hem is ;-). Het was een kleine teleurstelling voor hem dat een boek was. ik weet niet wat hij wel verwachtte…

De voorkant ziet er kleurrijk uit maar sprak hem niet tot de verbeelding. Hij is er die avond in bed aan begonnen, maar kwam al na 10 minuten naar beneden en vond het verhaal saai. Ik spoorde hem aan om het de volgende dag weer te proberen. Dit heeft hij toen dus gedaan maar helaas… Hij vindt het boek niet spannend genoeg. Nu bewaar ik het voor zijn kleine zusje dus ik hoop dat zij het op den duur wel leuk vindt. Het ligt nog steeds in zijn boekenkast, dus als hij zich bedenkt, kan hij er zo bij!

——————————————————————————————————————————————————

Corina van Leeuwen (moeder van Dimitri van 6 jaar en van Shakira van 7 jaar):
Eerlijk gezegd zou ik het boek zelf niet zo snel kopen, want de illustratie op de voorkant spreekt mij totaal niet aan. Omdat mijn zoontje nog niet goed genoeg leest om dit boek zelfstandig te lezen, heb ik het voorgelezen. Wat me opviel is dat het echt een boek is om door een kind zelf te lezen. Door de korte zinnen en simpele woordjes is het geen fijn boek om zelf te lezen.

De verhalen vond ik zelf niet echt leuk, maar mijn zoontje van 6 vond ze wel erg leuk. De Botteboe was wel erg eng en spannend, want voor het slapen gaan vroeg hij nog erg nadrukkelijk of de Botteboe toch niet in het echt bestond. Om het blootspook is vreselijk gelachen, vooral toen ze ook de piemel van het spook op de plaatjes ontdekte. Als er voor dit boek gekozen wordt om voor te lezen, wordt er meestal om dit verhaaltje gevraagd. De Blauwvis was wel aardig, maar vonden ze niet echt spannend.

Shakira van 7 jaar heeft er zelf in gelezen, maar na een paar bladzijden is ze er mee gestopt en heeft ze een ander boek gepakt. Het is blijkbaar toch meer een jongensboek. Het viel me op dat er geen moeder in het verhaal voorkomt en dat vader en zoon wel regelmatig op elkaar aan het mopperen zijn. Ik vind dit niet echt een boek dat ik aan anderen zou aanbevelen.