Misselijk

Het is 8 uur ’s avonds, de meisjes zijn onderweg naar dromenland en ik zak weg in de bank. Even een moment rust voordat we de dagelijkse strijd met de ontplofte woonkamer aangaan. Hoe kunnen 2 meisjes, de ene net 2 jaar en de ander nog geen 10 maanden, toch zo’n ravage veroorzaken: de blokken liggen volgens een vreemd patroon verspreidt door de kamer, soms vergezeld van een pop, een bijtring of een halve houten groente. De andere helft ligt vast ergens eenzaam onder de bank of box.

O die rot box. Wat een vreselijke sta in de weg. Maar Fien was er zo in haar nopjes, uren kon ze zich tussen de liefhebbende tralietjes vermaken met alleen een paar stapelbekers en een boekje. Haar zusje is een heel ander boxverhaal. 5 minuten is echt het maximum, en dan alleen als t poppenhuis van  haar grote zus mee mag. Saar is ook nog een flink “watervalletje”, dus ondanks het geringe box gebruik is de relatie van het boxkleed met de wasmachine zeer innig. Misschien moet ie toch maar even naar zolder, of zullen we hem gewoon laten staan..?

Pff, een vlaag van misselijkheid neemt langzaam zijn intrede in mijn maag. Geloof dat dat chocolade ijsje toch niet zo’n goed idee was. Voorlopig maar even van mijn lijstje schrappen, net als wijn, sushi – wat ben ik blij dat we daar afgelopen zondag nog van hebben genoten – filet american, supermarktzalm, en, en, en…
Eigenlijk ben ik stiekem heel vreselijk blij met die misselijkheid. Maakt t zo echt dat ik er ook een beetje bang van word… 3 binnen 3 jaar! 3 kleine koppies, 3 paar uitgestoken armpjes, 3 schaterlachen aan de grote tafel, 3x heel veel kusjes voor het slapen gaan, 3 slapende schatjes op de achterbank.

Ach, we hebben nog 8 maanden… om kleine meisjes te leren opruimen..