TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
“WHAT IF I FALL?”
OH, BUT MY DARLING WHAT IF YOU FLY?
In mijn vorige blogpost schreef ik al over het feit dat ik wil verhuizen van de grote, drukke, stad naar een kleinere, rustige, stad. Dat kun je >>>hier<<< lezen. Op het moment dat ik die post schreef hadden we zojuist een contract getekend bij onze makelaar om het huis in de verkoop te zetten. Er is nog maar een korte tijd voorbij gegaan, maar de stappen zijn erg groot.
Toen de coronacrisis begon voelde ik intuïtief dat het me voorgoed zou veranderen. Wellicht niet ‘Big Way’, maar ik voelde dat er een grotere mindshift zou komen dan ik kon bedenken.
Ik ben erg op mezelf; een hooggevoelige introvert met filosofische trekjes. Een beetje zweverig wellicht.
Ik was niet van bang voor de crisis, op zekere manier zelfs verwachtingsvol. Ik genoot wel van die rust overal. Op 7 april had ik echter toch mijn eerste (en laatste) emotionele breakdown door corona. Ik luisterde naar muziek en voor ik het wist BAM! Nu heb ik dat vaker met muziek (dat soort voor boeken): hooggevoelig voor onderliggende boodschappen, maar dit was intenser. Toch voelde ik nog altijd niet dé shift die er ging komen.
Ik mediteerde me suf maar ik kwam niet tot mijn interne kern.
Tot ik op een dag heel rustig in mijn tuinstoel zat zag ik het lampje bijna letterlijk oplichten. Ik moest verhuizen. Het was niet eens een discussiepunt. Om mezelf niet nog verder kwijt te raken moest ik weg van deze plek. Het heeft me veel gebracht. Ik ben er gegroeid, maar de rek was er volledig uit. Ik kon het niet langer opbrengen om hier te blijven wonen en ik voelde heel diep vanbinnen dat ik uitgegroeid was en een nieuwe plek nodig had om verder te groeien tot de persoon die ik voorbestemd ben om te worden.
Op de een of andere manier werd ik me bewust van de mensen om me heen die (ondanks de crisis) gingen verhuizen, dus op de een of andere manier werd ik vatbaar voor signalen.
Ik herinnerde me een affiche van een makelaar die aangaf dat in corona tijd de verkoop van huizen gewoon doorging en dat het mogelijk was een vrijblijvend advies te krijgen. Mijn intuïtie zei me dat ik hem moest laten komen om te kijken wat de mogelijkheden zouden zijn. Diezelfde intuïtie zei me dat ik die makelaar níet moest nemen. Een paar dagen later kwam ‘onze’ makelaar en ik voelde meteen dat ik het moest doen. Ik trok mijn man mee naar buiten en ik overlegde snel. Nou
ja, ik deelde hem mee dat ik voelde dat als we het gingen doen, we het NU moesten doen en dat deze makelaar de beste persoon zou zijn. Ik voelde dat de tijd drong en wilde niet nog meer makelaars langs laten komen. Dit was de man. We stapten in de mallemolen.
Op 30 mei kwam het bord in onze tuin en stond het huis op Funda. Er kwamen belachelijk veel mensen kijken en dertig dagen later kwam de sticker ‘Verkocht’ erop. Nu kan ik zeggen dat ik dat nooit had verwacht, maar eerlijk? Ik wist het. Ik voelde het. Mijn diepe zelf wist het, het universum werkt altijd vóór je.
Ondanks dat was mijn ego uiteraard behoorlijk sceptisch. Dat heeft 40 jaar onderdeel uitgemaakt van mijn leven, dat opzij zetten is lastig en zal nooit volledig lukken. Misschien maar goed ook, want af en toe heb je ook wat tegengas nodig. Dit keer vertrouwde ik er veel meer op dat het goed kwam.
Ik sprong, was bang voor een afgrond maar ik vloog.
Dit is deel vier uit een serie over hoe corona doordringt binnen mijn gezin.
