TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Dit vind ik oprecht een van de stomste vragen die er maar te stellen is. Zeker wanneer je iemand voor het eerst ontmoet. Ik denk niet dat ik hem erg vaak heb gesteld tijdens mijn volwassen leven (misschien een paar keer per ongeluk, of als ik inschatte dat iemand die vraag heel graag wilde horen) en als kind vond ik dit totaal niet relevant of zelf interessant. Het boeide (en boeit) me weinig wat voor werk iemand doet, want uiteindelijk zegt het lang niet alles over wie die persoon nou eigenlijk is.
Natuurlijk begrijp ik dat deze vraag bedoeld is dat je dan vertelt over wat voor geweldig en interessant leven je hebt. Toch? Probleem is echter dat de meeste mensen helemaal niet zo’n interessant leven hebben en ik al helemaal niet.
Stay at home mom
Ik bedoel maar, wat wil je dan precies weten? Oké, het is me wel duidelijk dat je dan wilt weten wat voor werk ik doe, maar is het nou zo van belang dat zo’n vraag meteen de eerste (of tweede) moet zijn? Zegt dat echt alles over wie IK ben? Wil je exact weten wat ik doe? Wil je dan mijn hele dagschema zien? Kun je iets met de informatie dat ik schrijver ben? Zie je het voor je? Of zal ik het lekker makkelijk maar bij huisvrouw houden? Stay at home mom klinkt wat chiquer, maar zo niet-Nederlands. Thuisblijfmoeder dan maar?
Of zal ik mijn chronisch-zieke-troefkaart uitspelen? Nee, die speel ik vrijwel nooit uit, dus ik stop hem snel weer terug, want die zegt nog het minst over mij.
Het is dat je even weet dat die er is. Voor wat betreft huisvouw zijn geldt dat ik minder hoef uit te leggen. Voordeel, voor jou is, dan dat het gesprek meteen doodslaat en jij naar de volgende persoon kunt (met wie je wel een intelligent gesprek kunt voeren). Nadeel voor mij is dat ik met een k*t gevoel achterblijf, want dat is meestal het geval wanneer men bovenstaande vraag stelt.
Vooroordelen
Ik wil nu niet zielig gaan doen hoor, want waarschijnlijk komt mijn aversie ook een beetje door het feit dat ik ‘niets zinvols kan melden’, omdat hetgeen dat ik doe nou niet bepaald baanbrekend of succesvol is. Een beetje eerlijkheid mag op zijn plaats zijn, maar het feit dat ik alleen dát benoem wil niet zeggen dat ik niets doe.
Het vooroordeel voor huisvrouwen is nog altijd dat ze hele dagen The Bold and the Beautiful en Dr. Phil kijken (bestaat dat trouwens nog?) of Netflixen, hele dagen koffiedrinken met (niet bestaande) andere huisvrouwen, of hele dagen schoonmaken en daar veel genoegdoening uit halen.
Het vooroordeel van schrijvers is dat ze arm zijn en hele dagen rokend en drinkend, gefrustreerd, achter hun laptop zitten (nou ja, sommige mensen denken dat het nog altijd een typemachine is – ik bedoel maar). Voor beide groepen geldt dat ze dodelijk saai zijn om een gesprek mee te voeren. Toch? Niet mijn mening!
Maar goed, al doende leert men en omdat ik graag gezellige gesprekken voer ben ik mezelf dan maar schrijver gaan noemen (vooral omdat ik veel meer heb geschreven dan de twee die nu te koop zijn). De neus gaat dan iets minder ver omhoog, maar als men er eenmaal achter is gekomen dat ik niet Saskia Noort heet, dat ik ook niet de vrouwelijke Dan Brown ben en dat ik zeker niet de Nederlandse J.K.Rowling ben, wordt het toch weer wat lastig. Blijkbaar zijn alleen de boeken van de bekende namen interessant, of als je een bestseller auteur bent. Oké. Fair.
Blogger? Wat is dat? O, een beetje tekst op papier zetten. Ja, dat kan ik ook wel. Trotse Moeders? Nooit van gehoord (hoor: dan zal t ook niets zijn). Je hebt je eigen tekstbureau? Wat houdt dat in? Ach, zo. Nou doei.
Andere vraag
Wat mij betreft is de vraag: ‘Wie ben jij?’ veel interessanter.
Ten eerste omdat de meeste mensen dat antwoord helemaal niet weten en er dan waarschijnlijk zo’n heerlijke stilte valt (die eens niet door mijn toedoen komt).
Ten tweede is het een mooie uitdaging voor de ander om zichzelf eens goed onder de loep te nemen (tijdens, nogmaals, een heerlijke stilte).
Want wie ben jij nou echt? Heb jij daar wel eens over nagedacht?
Wat antwoord jij eigenlijk op de eerste vraag? Ben je manager? Accountant? Fotograaf? Advocaat? Vuilnisman? Verpleger? Of ben je vader? Moeder? Oma? Opa? Oom? Tante? Is dat trouwens wel werk? Moeder zijn? Vader zijn? Of is dat gewoon iets wat tussendoor even moet gebeuren omdat je nu eenmaal gekozen hebt voor een gezin? Is dat zo makkelijk dat je het geen werk mag noemen als je 24 uur per dag voor je kinderen klaarstaat en je ervoor zorgt dat je echtgenoot alle ruimte krijgt om zichzelf te ontplooien. Is het makkelijk, denk je, om jezelf weg te cijferen voor anderen? Ik kan je vertellen dat het niet meevalt om je eigen dromen na te jagen in de paar vrije uren per dag dat er niemand om je heen is. Nogmaals: ik doe niet zielig en nobel wil ik het ook niet noemen (eerder stom misschien). Ik hoef er ook geen schouderklopje voor. Het enige dat ik wil is een beetje erkenning voor vrouwen (en mannen!) die om welke reden dan ook ervoor kiezen vrijwel al hun tijd te geven aan hun gezin. Wij zijn ook mensen en wij hebben zeker wel een verhaal te vertellen.
Vooroordelen
Kijk, de afgelopen 14 jaar heb ik erg veel te maken gehad met mensen die vooroordelen over me hadden. Het letterlijk doodslaan van gesprekken registreer ik al lang niet meer, maar het zijn er veel. Heel erg veel. Thuisblijfmoeder, stay at home mom, huisvrouw… allemaal woorden voor hetzelfde: LUI. Vergeef me dat ik het zo verwoord, maar het is wat ik ervaren heb in de afgelopen jaren. En voor de mensen die zeggen dat dit alleen mijn gevoel is… wees eerlijk, soms heb je geen letterlijke woorden nodig om exact te weten wat een ander zegt.
De mensen die dat vonden hadden allemaal representatieve, geweldige, uitdagende banen. Ze waren treinconducteur, buschauffeur, schoonmaker, automonteur, vuilnisman. Dit zeg ik met een hele vette knipoog en ik wil meteen zeggen dat er niets mis mee is, dat ik daar niet over oordeel, want ik ben heel erg blij met mensen die dit werk doen. Ik wil er alleen een punt mee maken. Het is een constatering. Het zijn namelijk vaak niet de advocaten, psychologen en artsen (ook al werken daar veel vrouwen) die (ver)oordelen.
Natúúrlijk ben ik in de afgelopen jaren ook mensen tegengekomen die deze vooroordelen niet hadden, die niet meteen wegliepen als ze erachter kwamen dat ik geen spetterende verhalen over mijn werk zou hebben (is dat overigens ook echt zo? Dat ik niet spetterend kan vertellen?), maar die gewoon een gesprek met me voerden alsof ik een collega was. Ik ben namelijk niet dom. Ik heb een opleiding gedaan en ik heb genoeg basiskennis om tien minuten met me te kletsen. Ik ben meer dan ik doe. Mijn werk maakt me niet tot wie ik diep vanbinnen ben, het is wat ik doe, niet wat ik ben. Laten we nou gewoon eens wat vaker kijken naar de mens die voor ons staat en eens een ander onderwerp aansnijden, in plaats van een mening vormen op basis van ons beroep (en dus, eigenlijk, inkomen).
Dus even terug naar die tweede vraag: Wie ben jij?
Moeilijke vraag hé? Ja, vind ik ook. Ik houd me er vaak mee bezig, dat vind ik persoonlijk namelijk veel interessanter. Het mooie is namelijk dat je daar zo veel (en zo weinig) op kan antwoorden wat je wilt. Wie ik ben? Daar kom ik nog eens op terug. Wordt vervolgd.
