Het is ongelooflijk hoe veel goede schrijvers en schrijfsters van Trillers de laatste decennia zijn opgestaan. Deden we het vroeger voornamelijk met Agatha Christie, Simenon, Havank en de Saint; daar kwam later de meestersschrijver John Le Carré bij, zie je nu, waarschijnlijk onder invloed van de vraag van televisiemakers naar goede spannende thrillers die verfilmd kunnen worden, een groot aantal meesters in die genre. Daniel Silva hoort daar ongetwijfeld bij. Als er dan ook nog een serie geproduceerd wordt dan kunnen de filmmakers aan de slag. En het nu in het Nederlands vertaalde nieuwe boek van Daniel Silva (uit 2017) “Het huis der Spionnen” is een nieuw deel van een serie over de held (spion dus) Gabriel Allon. Soms merk je aan de auteurs dat ze het verhaal zo hebben opgezet dat het voldoet aan de effecten die filmmakers in dit soort boeken op het doek willen voorschotelen. Kijken wat Silva daar nu van gemaakt heeft.
Inhoud
“Vier maanden na de dodelijkste aanslag op Amerikaans grondgebied sinds 9/11, is Londen het nieuwe doelwit van IS. Een reeks bomaanslagen laat een spoor van vernieling achter. De terreuraanval was briljant gepland. Meesterspion én kunstrestaurateur Gabriel Allon wordt op de zaak gezet. Hij vindt al snel een connectie met een terreurcel in Saint-Tropez, bij de flamboyante en schatrijke Jean-Luc Martel en zijn echtgenote Olivia Watson, een beeldschoon ex-topmodel. Slaagt Gabriel Allon erin om via hen bij het meesterbrein achter de aanslagen te komen?”
Het huis der Spionnen | Daniel Silva | paperback | ISDN 9789402730708 | vertaald uit Engels door Angela Knotter | 478 blz | €10,- |
Beoordeling
Voor mij was dit de eerste “Gabriel Allon” en dat was in het begin wel een nadeel. Ik vond het lastig om in het boek te komen. Ook vond ik het wat ’teveel actie’ en teveel “bijna-mis-maar-net-gelukt” naar mijn smaak.
Ik ben wel door gaan lezen en dat was maar goed ook, want uiteindelijk was het een prima verhaal. Ik wil eigenlijk alle boeken over Gabriel Allon gaan lezen, in de juiste volgorde, want ze zijn zeker de moeite waard en ik denk dat ze ‘op volgorde’ ook veel leuker zullen zijn.