TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
De schrijver van ‘Code Rattenkruid‘ – Mijn Opa die vrolijk doodging , Jaques Vriens, stelt in zijn nawoord, als hij het heeft het verwerken van eigen ervaringen en gebeurtenissen in een verhaal dat verder verzonnen is: “…die ervaring heb ik natuurlijk ook gebruikt, want als schrijver ben je de baas over je eigen boek.” En zo is het, en als je dan een top-kinderboeken schrijver bent ben je ook in staat een modern (want bijvoorbeeld staat het boek vol met WhatsApp berichtjes), ontroerend en mooi verhaal te vertellen over de dood door Euthanasie van de opa van Stijn. Een boek dat je tot nadenken stemt en dus een aanrader voor de onbezorgde jeugd van tegenwoordig.
Inhoud
Code Kattenkruid van Jacques Vriens is en grappige en ontroerende jeugdroman over een gevoelig levensthema Euthenasie. De 12-jarige Stijn en zijn opa samen een driedaagse fietstocht maken. Dan krijgt opa te horen dat hij een ernstige ziekte heeft. Iedereen is verdrietig, maar opa wil de tijd die hij nog heeft, léven en genieten. Hij vertrouwt zijn kleinzoon nog wel iets toe: ‘Stijn, ik ga niet zitten wachten tot ik langzaam in elkaar stort van ellende. …. Misschien ga ik vanzelf dood, maar als het niet anders kan, wil ik euthanasie. Weet je wat dat is?’
En ondanks de protesten van de familie gaat de fietstocht van Stijn en opa gewoon door. Tijdens hun tocht kletsen ze heel wat af en komt Stijn achter een verdrietig geheim van zijn opa. Maar ze hebben ook veel plezier met elkaar, want ze delen hetzelfde gevoel voor humor. Wanneer uiteindelijk het afscheid komt, valt het voor Stijn en zijn opa minder zwaar dan ze dachten.
Beoordeling
Stijn zijn Opa heeft te horen gekregen dat er voor hem geen genezing meer mogelijk is. Opa zelf maakt er geen probleem van, en wil uit het leven halen wat voor hem nog mogelijk is.
Stijn, van dertien jaar, heeft een speciale band met zijn Opa. Opa ligt hem uit, dat hij, indien nodig, euthanasie wil, en wat dat is. Omdat hij bang is, dat er familie is, die dat niet kunnen accepteren, schrijft hij het op papier, doet dit in een doos, en geeft het een plaatsje samen met Stijn. De afspraak is, dat als zijn Opa het niet meer kenbaar zou kunnen maken,Stijn dat voor hem zou kunnen doen. Als Opa “Code kattenkruid” zou zeggen, dan mocht hij het doosje halen en zijn wens voorlezen. Een afspraak, of iets leuks werd tussen die twee altijd bezegeld met een high five.
Opa besluit om nog een fietstocht van drie dagen te gaan maken met Stijn. Naar zijn vroeger dorp, waar hij op,een boerderij is opgegroeid. Ondanks alle protesten zet hij toch door.
Deze fietstocht is eigenlijk wel een hoogtepunt in het boek, maar zeker ook in het leven van Stijn. Opa vertelt van alles aan hem, heel veel dingen die hij nog niet wist, maar dat gebeurd ook omgekeerd. Stijn is ook getuige van het ziek-zijn van zijn Opa.
Het verhaal is vrolijk en blij geschreven, maar daardoor is de ondertoon en de ernst van de situatie voor de lezer des te duidelijker. Stijn heeft een prachtige Opa, die er voor zorgt dat het afscheid ooit minder verdrietig wordt.
Het verhaal heeft mij als lezer echt geraakt, maar dan in de positieve zin. Ik ben blij het gelezen te hebben, en ik raad het van harte aan bij iedereen.
