De glimlach van een kind, dat nog een leven voor zich had [persoonlijk verhaal]

Als schrijver is er vrijwel niets in de wereld waar ik geen begrip voor op kan brengen, want uiteindelijk heeft elk verhaal twee kanten en moet je de waarheid in het midden vinden. Ik kan me altijd indenken in beide kanten van het verhaal. Dat is niet altijd makkelijk, ik geef het toe en het is ook niet iets waar je per se blij mee moet zijn. Toch is het wel iets waar ik mijn twee kinderen mee wil opvoeden: ‘Wees je bewust jongens, dat een probleem altijd twee kanten van een verhaal bevat en dat de waarheid, veelal, gezocht moet worden in het midden’.

Moord echter, blijf ik moeite mee houden, welke reden je er ook voor hebt. Moord op je bloedeigen kind kan ik zelfs met de beste wil van de wereld geen begrip voor opbrengen, niet volledig althans.

Niet lang geleden werd er op zo’n 300 meter van mijn woning een kind van twaalf jaar oud vermoord. Het schijnt een lastig kind te zijn geweest, maar dat is in mijn ogen geen enkele reden om hem koelbloedig met een mes om het leven te brengen.

Men zeg dat zijn vader ernstig in de war moet zijn geweest en dat zorgt ervoor dat ik me met heel veel moeite kan inleven in zijn motieven, maar volledig begrijpen doe ik het écht niet. Wat ging er in zijn hoofd om toen hij het mes in het lichaam van de kleine jongen stak?

Wat heeft de jongen gezegd of gedaan dat het de man tot die wanhoop dreef.

Ik kan er met mijn hoofd echt niet bij, hoe hard ik het ook probeer. Die man en ik, we zijn van dezelfde leeftijd. Zijn zoon en mijn dochter, vrijwel even oud. En toch… zo’n  wereld van verschil. Toch?

De andere zoon, een jongen van amper vijftien jaar oud kon ontvluchten, maar de vader ging hem achterna. Was hij toen nog niet bij zinnen gekomen? Wat dreef de vader? Wat ging er in zijn hoofd om? Hoe veel pijn en verdriet moet hij gevoeld hebben op dat moment? Of was hij alleen maar heel erg kwaad?

Wanneer is het punt gekomen dat die vader niet langer zijn kleine jongetjes meer zag, maar twee tieners die hij moest doden.

Wat heeft zich die ochtend voltrokken in dat huis hier in Arnhem? Wat deden die jongens? Wanneer is het punt gekomen dat de glimlach van zijn kind(eren) niet langer leidend was voor het geluk in zijn leven. Ooit werden zij immers geboren als zijn grootste trots, zijn eigen vlees en bloed. Ooit waren zij zijn toekomst, nu is één van hen alleen nog maar verleden.

Naar de toedracht kunnen wij enkel gissen, waarschijnlijk komen we het nooit te weten, maar een drama als dit raakt mij keer op keer. Dit maal iets meer omdat het zo dichtbij ons gezin plaatsvond. Mijn kinderen kregen er weinig van mee, de hoeveelheid politie op straat en de linten die het terrein afsloten deden hen weinig. De moord werd die avond niet benoemd in het Jeugdjournaal en het hele gebeuren raakte al snel in de vergetelheid. Wij kenden de kinderen de jongens niet, maar dat maakt geen verschil voor mijn gevoel, het raakte mij zo heftig dat ik behoorlijk van slag was. Niet alleen die dag, maar de dag erna ook.

Ergens in een huis op nog geen 300 meter van de mijne stierf niet lang geleden een jongen van twaalf jaar oud, moederziel alleen. Zijn vader werd aangehouden door de politie, op nog geen 100 meter van mijn huis, voor de school van mijn zoon. Ik zie nog zo de foto voor me, hij met blote voeten, zittend op het trottoir. Hij zat onder het bloed, stond in het krantenartikel. Bloed van zíjn kind. Het kind dat ooit alles voor hem moet zijn geweest! Wat ging er op dat moment door zijn hoofd? Toen de politie hem de handboeien om deed? Was er de wetenschap dat hij zojuist zijn bloedeigen kind had gedood? Of kwam dat besef pas later?

De glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft. De glimlach van een kind dat nog een leven voor zich heeft.

Deze jongen van twaalf jaar oud zal nooit meer glimlachen. Zijn vijftienjarige broer kon ontvluchten, maar zal hij ooit nog kunnen glimlachen? Of is hij kind af? Een paar dagen geleden verloor een moeder haar kind en ik vraag me ook bij haar af: komt er ooit een moment dat zij weer kan lachen. Ik denk het niet.