Verjaardagen en soep [persoonlijke blog]

Mijn moeder is er nog steeds, jawel en gelukkig, en heeft besloten weer in haar eigen huis te gaan wonen….en dus gaan de meisjes en ik iedere week een dag naar haar toe. Toch nog een pittige reis en het bezoek is niet altijd makkelijk omdat ze door haar ziekte (lees; de angst voor de ontwikkeling van haar ziekte) niet altijd het zonnetje in huis is. Maar de meisjes zijn dolblij oma te zien en dat is de reis waard.

Enig cynisme overvalt me als ik denk dat zij zou gaan sterven en Jeroen ging…. ergens heeft de kosmos een wrede grap uitgehaald.

Ondanks dat het allemaal helemaal niet geweldig gaat heb ik besloten mijn kleine bedrijf voort te zetten. Ik stond altijd met mijn eigengemaakte producten (van soep, ketchup tot likeuren) op foodmarkten, samen met Jeroen uiteraard, en ik ‘moet’ naast het moeder en dochter zijn mezelf een schop onder m’n kont geven en dit varkentje maar eens gaan wassen. Alles is geregeld; oppas voor de meisjes, ik heb mijn producten op orde en ik vertrek vol goede moed! Op de markt komt een vriendin mij helpen en ik sta naast een bekende en ik moet zeggen; heerlijk! Even niet ondergedompeld zijn in verdriet, niemand die me kent, hier ben ik gewoon Astrid die lekkere dingen maakt en verkoopt. Als ik terugrij ben ik zo goed als uitverkocht, is mijn humeur best goed (al komen de waterlanders in de auto op afroep) en thuisgekomen blijkt dat de meisjes een topdag hebben gehad! Ik voel een heel klein beetje geluk om de hoek kijken…..

De meisjes praten nog iedere dag over Jeroen, Nicolien merkt heel scherp op (zonder een foto te zien) dat ze pappa-ogen heeft en hij heeft kriebelhaar op z’n gezicht. Allemaal waar. Het vertedert me en maakt me tegelijkertijd intens verdrietig. Dan is mamma even sip en dan is mamma op verzoek ook zo weer blij! Mamma’s kunnen alles…

Wij, de meisjes en ik, zijn alledrie jarig in dezelfde maand. Ik weet dat Jeroen bij de scan tegen mijn gynaecoloog piepte “twee meisjes? Weet je ’t zeker? Echt? Kun je je ook nog vergissen?” Nope….twee meisjes. En toen hadden we ook nog alledrie hetzelfde sterrenbeeld….arme ziel.

In aanloop naar de verjaardagen (die van mij slaan we lekker over) komt het knalfeest voor de meisjes! Dat hebben ze wel verdiend. Ik regel, ren, fix, alles om maar weer die hamster te zijn.

Wij gaven altijd samen etentjes en feestjes waar het aan niets ontbrak en mij vang je niet; ik kan dit! De massaal bezochte verjaardag was een groot succes, het eerste jaar dat ze weten dat ze jarig zijn en dat die taarten ook echt voor hen zijn, iedere taart is ook aangepast op het karakter dankzij mijn lieve taartenbakkende vriendin en ik heb zowaar alle hapjes en drankjes op orde. Alleen ben ik afhankelijk van mijn vriendinnen die de serveer- en opruimtaken op zich nemen. Geheel tegen mijn natuur in laat ik het gebeuren. Jeroen zei altijd “mensen helpen graag, dus laat ze je helpen”.

Als het bezoek weg is, ik de dodelijk vermoeide prinsesjes in bed leg en naar beneden loop overvalt me weer het verdriet en hartverscheurende gemis….dat geluk wat heel even om de hoek keek twee weken daarvoor is weer op reis, en ik heb nog geen kaartje ontvangen.

Andere blogs van Astrid, over haar leven na het plotseling overlijden van Jeroen, lees je hier >>>>