TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Vorige keer vertelde ik dat men heel erg bang was voor het TTS syndroom. Met 22 weken bleek dat een van de twee kindjes (de ontvanger) het niet zo goed meer aan kon. De gynaecoloog heeft daarom met een kleine operatie via de baarmoeder de placenta gelaserd. Daarbij scheiden ze als het ware de placenta in tweeën, waardoor de tweeling niet meer bloedtransfusies kan geven aan elkaar.
Het klinkt allemaal heel technisch, en dat is het eigenlijk ook. Waar je normaal gesproken op je roze wolk zit (of in mijn geval een blauwe), moesten wij nadenken over 20% kans dat er tijdens of direct na de operatie een of allebei de baby’s het niet zouden trekken en zouden overlijden, dat ze misschien de vliezen zouden breken, wat bij 22 weken onherroepelijk tot de dood van de baby’s zou leiden en nog veel meer vervelende statistieken.
Daar lig je dan, half huilend op de tafel om geopereerd te worden, en dan opeens zie je iets heel moois. Er zit een camera op de laser, en je ziet in je eigen buik een kindje drijven. Een kindje dat met z’n handje speelt met de laser. De gynaecoloog moet even stoppen met de procedure tot hij z’n interesse is verloren. Prachtig. Nog wel veel te klein en zijn huid is doorschijnend, maar hij is zo mooi en zo compleet.
Hij besluit nog meer van zich te laten zien en draait z’n mini billen naar de camera, overduidelijk een jongetje 😉 Het andere kindje, dat volgens de gynaecoloog helemaal vast zou liggen, laat zich ook nog zien en draait z’n handje onder het lichtje van de camera.
Stiekem spreek ik ze toe; volhouden jochies, dat doet mama ook!
Volhouden wordt het. De vliezen breken niet, al is dat de rest van de zwangerschap wel een groot risico. Beide jochies luisteren naar mama (zoals het hoort) en houden vol. Ze laten nog ruim 2,5 liter vruchtwater aflopen, zodat ik weer een beetje normaal kan ademhalen. Wat een tijd.
Elke paar dagen een echo om te kijken of het nog wel goed gaat, of het hartje van de ontvanger wil herstellen. Week 22 wordt week 23, week 24, week 26. En dan zijn jullie zomaar levensvatbaar met 28 weken. Ik kan het niet geloven.
Blijf nog maar even zitten kleintjes!
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
