Niet zo vanzelfsprekend – concentreren [persoonlijke blog]

Terwijl we met z’n vieren in de trein zitten op weg naar een verjaardagsfeestje, zitten Syrah en Jonah allebei met een iPad op schoot. Jonah kijkt een filmpje en Syrah doet een spelletje.

Er zit vooralsnog een duidelijk verschil tussen mijn twee kinderen: waar Jonah het liefst alleen maar filmpjes kijkt geeft Syrah aan dat ze veel liever spelletjes speelt. Vooral Squla vindt ze erg leuk om te doen, hoewel ik steeds vaker merk dat ze veel liever de kleurplaten maakt dan dat ze daadwerkelijk leert lezen of tellen.

Toen we het aanschaften voor haar zat ze voor de eerste keer in groep 3. Al snel werd duidelijk dat ze moeite had met tellen en daarom had ze tot aan het einde van het schooljaar een tel-latje (tot twintig) op haar bureau liggen. Ik neem aan dat die er lag zodat de juf niet elke keer hoefde te helpen, maar zeker weten doe ik dat niet. Wat ik wel weet is dat ze perfect tot twintig kon tellen als het niet per se hoefde, maar wanneer er ook maar iets druk achter zat kwam er maar weinig van terecht. Dat geldt overigens voor heel erg veel dingen, maar daarover later meer.

Concentratieboog
Syrah is net drie minuten bezig met Squla en het valt me mee dat ze dit keer kiest voor oefeningen, maar nog voordat ik haar kan prijzen voor haar ijver schakelt ze over naar een spelletje van Bobo. Het is duidelijk dat ze geen zin heeft in oefeningen en dat is prima. In het Bobo spelletje is ze wat aan het rondkijken en uiteindelijk kiest voor een telspelletje (dus toch wel zin?).

Op het plaatje dat als eerste tevoorschijn komt zijn tien kammen te zien en zij moet het juiste aantal aanraken. Ikzelf heb maar één blik op het plaatje nodig om te zien dat het er tien zijn, ik tel zo snel dat het net is alsof ik het antwoord ingefluisterd krijg. Zelfs als we er wat langzamer in zijn doen wij volwassenen, de meesten van ons in ieder geval, dat tellen in ons hoofd en zonder het beeldscherm aan te raken en dat geldt overigens ook voor de meeste van haar leeftijdsgenoten.

Syrah kan dat niet overzien, zij moet elke kam aanraken om het te kunnen tellen, iets wat me in het verleden nog wel eens stoorde overigens, ik ben nou eenmaal niet de perfecte ouder en Syrah is mijn oudste kind dus ik weet ook niet zo goed wat een kind van acht wel of niet kan. Nu ik inmiddels weet dat Syrah een meisje van zes is in het lichaam van een achtjarige vind ik het nóg moeilijker, hoewel ik eerlijk moet zeggen dat er wel een soort van besef is doorgedrongen aangezien ik mezelf er af en toe op betrap dat ik wil zeggen dat Syrah zes jaar oud is. Gelukkig heb ik dat nog nooit hardop gezegd.

De drie R’s
Maar goed, ook dat spelletje is al snel saai dus wordt Dora opgestart. Jeeeey! Hoewel ik op tv een grondige hekel heb aan Dora (ik hou niet van moéten) vind ik de app eigenlijk wel leuk. Helaas, ook Dora is maar van korte duur dus LEGO Junior volgt en zo’n beetje de van rest van de spelletjes die op de iPad staan.

Het mag wel duidelijk zijn, Syrah’s concentratieboog is (vandaag) erg kort en ik heb geen idee hoe we daar aan kunnen werken. Die korte concentratieboog geldt niet alleen voor spelletjes, dat geldt voor alles! Knutselen is zo’n beetje het enige dat ze een lange tijd achter elkaar kan doen, hoewel het niet vaak voorkomt dat ze een kleurplaat helemaal inkleurt. Onder het mom van: “Zo vind ik hem veel leuker”, stopt ze er dan mee.

Om heel eerlijk te zijn zou ik niet weten wat Syrah zo leuk vind dat ze het een uur lang vol kan houden. Om die reden vind ik het ook heel erg moeilijk om iets leuks met haar te gaan doen. Tegen de tijd dat ik me heb ingesteld op een uurtje kleuren (bijvoorbeeld) heeft zij alweer iets anders bedacht en moet ik met haar knutselen of koekjes bakken.

Nu moet je weten dat ik er niet zo goed tegen kan als plannen wijzigen. Het liefst breng ik elke dag op precies dezelfde manier door, maar helaas werkt dat niet zo wanneer je thuis twee kleintjes hebt rondlopen. Rust, reinheid en regelmaat werken in mijn ogen prima wanneer je een baby hebt, maar zodra je kinderen zich door huis bewegen op een manier waar menig cycloon nog u tegen zegt is dat een stuk lastiger. Weg regelmaat. Weg reinheid. En vooral: weg rust!

Plannen
Ik heb thuis een prachtig planbord waar heel duidelijk op te zien is wanneer we wat doen, maar het gaat me vooralsnog toch echt te ver om ook nog alles na schooltijd tot in detail te plannen. Hoewel ik in zekere zin dol ben op plannen vind ik het toch een soort van vervelend.

Dat zegt dan overigens weer meer over mij, wellicht komt dat ooit nog goed. Wat betreft Syrah: mijn hoop is stiekem een beetje gevestigd op haar nieuwe school, ik hoop dat zij ons helpen om te leren omgaan met Syrah. Of laat ik het zo zeggen: hoe we Syrah’s gedrag beter kunnen begrijpen. Misschien is het teveel gevraagd, maar ik verwacht dat een leerkracht die werkt met meerdere kinderen als Syrah ons wel een eindje op weg zou kunnen helpen.

Besef
Wanneer we bijna bij het eindstation zijn moeten de kinderen onze (nee, ze hebben geen eigen, ik vind twee iPads in huis al behoorlijk verwend, vier gaat me te ver) iPads weer inleveren zodat die veilig in de tas zitten wanneer we uitstappen.

Op het moment dat ik dat doe besef ik me iets: uiteindelijk is het dan wel weer zo dat de iPad in het afgelopen uur Syrah (en Jonah) goed bezighield, ook al is het niet lange tijd hetzelfde spelletje geweest. Dus eigenlijk kan ik vaststellen dat ze met dat ding redelijk geconcentreerd bezig kan zijn. Of het een goede manier van concentratie oefenen is weet ik niet, maar voor vandaag is het de meest ideale uitkomst!