TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Ik ben opgegroeid in een gezin waarin we iedere ochtend (om half 7) samen ontbeten (brood met kaas/vlees) en iedere avond ook als gezin aan tafel zaten. Daarbij was er altijd gezond en lekker eten: verse soep, aardappels-groenten-vlees of af en toe iets ‘exotisch’ zoals macaroni en uiteraard een toetje.
In die tijd waren er ook commercials op televisie (toen nog “ster-reclame” genoemd) van blije gezinnen aan tafel, waar vrolijk de boter en de kaas werden doorgegeven en waar de zon altijd scheen. 
Niet vreemd dus, dat ik een bepaald beeld had van hoe ’tafelmomenten’ zouden zijn wanneer ik zelf een gezin zou hebben….
Nu ben ik de Trotse Moeders van drie prachtige kinderen. Ik vind ze geweldig en ben nog steeds iedere dag blij met ze, maar het ontbreekt ze aan de eigenschappen die nodig zijn om een gezinsmaaltijd te hebben zoals in de commercials. In ons gezin worden geen rustige, vrolijke gesprekken gevoerd, terwijl iedereen kalm zijn/haar bord leeg eet, het is vaak al een gedoe om iedereen aan tafel te houden.
De Trotse Vader van mijn kinderen is geen ‘stilzitter’. Zodra zijn bord leeg is (want eten vindt hij wel belangrijk) wordt hij al onrustig. Mijn twee zonen lijken wat dat betreft op hem, maar hebben minder interesse in hun eten dan hun vader, dus de onrust begint al eerder.
Mijn dochter lijkt wat meer op mij, qua rust. Zij is daarentegen de grootste knoeipot in ons gezin. 
Onze tafelmomenten kenmerken zich dus tot een vrolijke janboel, waarin wel meestal goed gegeten wordt, maar waar de tafel en de vloer een slagveld lijken en er behalve zinnen als “hoeveel happen nog?”, “zet je beker eens weg van de rand” en “je mag pas van tafel wanneer je bord leeg is” weinig tafelgesprekken zijn…
Het begon al toen de kinderen nog klein waren. Toen de tweeling naast de borstvoeding ook vast voedsel mocht gaan proberen, was mijn oudste ruim 3 jaar. Een kinderstoel bleek geen plek waarin je stil bleef zitten en mijn oudste had ook het geduld niet te wachten tot iedereen klaar was met eten. Logisch. Kijk maar even naar dit filmpje <klik hier> om een indruk te krijgen van een tafelmoment met een tweeling van nog geen jaar die pap te eten krijgen 😉
En ook het “zelf eten” was niet te vergelijken met de tafelmomenten op televisie (hoe lukt het de makers van reclames om de kinderen zo schoon te houden? Zit er constant iemand onder tafel verstopt met een sopje en een washandje?)
Maar eigenlijk, terugdenkend aan toen de kinderen nog kleiner waren, waren het wel de meest grappige momenten. Wanneer mijn zoon genoeg gegeten had, legde hij de rest van zijn boterham met kaas gewoon op zijn hoofd. Wanneer mijn tweeling ‘zelluf’ pasta had gegeten, waren ze oranje.
En toch zijn het vaak geluksmomenten. Want ik heb mijn gezin bij elkaar. En wat maakt het dan uit wanneer er voor de zoveelste keer een glas melk omvalt, of de boterhammen zo dik belegd worden met kaas, dat je zelfs het bord niet meer ziet. Wat maakt het uit dat we twee soorten groenten op tafel moeten zetten, zodat iedereen zijn/haar portie groenten binnenkrijgt of dat de hond kwispelend al een groot deel van haar avondeten binnen heeft door hetgeen wat op de grond valt op te eten.
Wanneer je het beeld uit de commercials los laat, is het eigenlijk juist enorm gezellig om ieder kind op zijn/haar manier te zien genieten, van het eten, en van het samenzijn.
Overigens zijn er op internet voldoende filmpjes te vinden waarin je duidelijk kunt zien dat jij niet de enige bent waarbij het er thuis anders aan toe gaat dan op televisie.Hieronder een video met veel herkenbare momenten, waar je vanzelf vrolijk van wordt:
