Gecandy Crushed

“Maaaaam mmaamaaahhh!”, hoor ik ergens in de verte. “Mam?! Wat ben je aan het doen?”
“Niks, mama is aan het werk. Schrijven op zolder.”

Terwijl ik deze blog typ, voel ik het schaamrood op mijn wangen. Ik zit wel degelijk eerlijk boven op zolder te werken, maar ik ben niet alleen aan het werk. Ik moet nog 23 minuten wachten voordat ik weer kan Candy Crushen! Heb al genoeg vriendjes en vriendinnetjes-weer- lastig gevallen met “Please send Tania a life” en ik ben ook zo gul geweest om mijn mede Candy Crushers blij te maken met 3 extra moves. Geen dank daarvoor, just give me a life…

Hoe heeft het zover kunnen komen? Serieus: hoe dan? Een paar maanden geleden kreeg ik steeds verzoeken van vriendjes en vriendinnetjes met “send … a life ” of “… wants to unlock the next episode”. In mijn hoofd, op dat moment niks meer dan vraagtekens. Wist ik veel! Tot op die ene dag dat ook ik besloot om mee te spellen met het “zoetste” spelletje ooit. Candy Crush. Een vrolijke wereld met veel kleurtjes, snoepjes, chocolade, draken en een gastvrouw genaamd Toffette. Toffette is sinds een paar maanden mijn nieuwe digitale BFF. Ik word blij van haar toet! Toffette die moet je helpen om weet ik veel waar te komen. Zoals veel spelletjes moet je ook hier levels completen en in die mooie kleurrijke, met snoep en chocolade gevulde wereld zie je bij elke level het gezicht van al je vriendjes en vriendinnetjes  die net als ik nu zijn GECANDY CRUSHED. Het is een soort van zwijgzame verbondenheid; een wereld die we met zijn alle delen. Onze wereld van snoepjes, chocolade, draken, limonade meren en een Yeti. Een wereld waar je eenmaal instapt en niet meer uit weg kan. Aan het begin van mijn Candy Crush Saga durfde ik er niet voor uit te komen. Hello…. ik ben 30-something, kinderen, baan, huishouden, man… dan ga ik toch geen leventjes lopen vragen om een episode of level te kunnen completen? Dit veranderde nadat ik, in redelijke paniek toestand mijn zusje aan haar tafel zag zitten. “Taan, geef me een leven!” Ik keek haar aan en straalde: “Speel jij ook het snoepspelletje?”. Leven gegarandeerd!

Ja, ik ben gecandy crushed. Maar samen met mij nog een paar (lees veel) anderen en dus ook een paar van mij girlies. Na een avondje pyjama party lagen we de volgende ochtend met 4 meiden op een bed waarvan er 3 candy crushen. Het ging van de coconut wheel tot aan de irritante ploppende chocolade vlakjes als je wilt winnen. Ons vriendinnetje die NIET candy-ied dacht serieus waar dat we het aan het “losen” waren. Anyway… een ware dieptepunt van mijn gecandy was toch wel – niet lang gelden – een heerlijke 24-uurs uitje met mijn mooie man zonder kinderen. Stralend weer heerlijk terrasje, maar ik kwam die ene f*** level niet voorbij. Uiteraard besefte ik op tijd wat ik aan het doen was. Mijn mooie man zag zijn vrouw kwijtraken aan een stom spelletje. Diezelfde dag nog, nou ja… na het toch behalen van die ene level, hebben we alsnog heerlijk genoten. En genoeg gecandy crushed. Alle sterretjes en snoepjes kwamen voorbij in gewoon een candy shop.