TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
In februari is het eerste boek van Q-music DJ Patricia van Liemt verschenen: De lab baby. Dit is een autobiografisch roman over een kinderwens. TrotseMoeders.nl mocht haar interviewen. Bijzonder was wel dat het interview in dit geval via e-mail plaatsvond, omdat Patricia op het moment dat ik mijn mail verstuurde aan het bijkomen was van de geboorte van haar tweede dochter. Op 27 maart is zij bevallen van een gezond meisje, dat zal luisteren naar de naam Phaedra. We willen haar ook vanaf deze plek hiermee natuurlijk nogmaals van harte feliciteren.
Het boek De lab baby is, zoals de ondertitel al zegt, een autobiografische roman over een kinderwens. Het vertelt het verhaal van Suzanne en Jasper, die te maken krijgen met vruchtbaarheidsproblemen. Als lezer word je meegenomen in het traject van vruchtbaarheidsbehandelingen met alle pijn, emoties en twijfel die daarbij komen kijken. Het boek is erg prettig geschreven en leest daardoor als een trein. De hoofdpersonen zijn gebaseerd op Patricia en haar man en voor mij maakte dat het verhaal nog sterker. Het is een boek dat je het liefst in een adem wilt uitlezen en dat als je het eenmaal uit hebt ook nog wel een poosje in je hoofd blijft zitten.
De lab baby is gebaseerd op jouw eigen ervaringen met verminderde vruchtbaarheid en de daardoor met obstakels bezaaide weg naar het vervullen van jullie kinderwens. Hoe voelde het toen het boek uiteindelijk in de boekhandels lag? Ik kan me zo voorstellen dat dat toch best spannend was.
Dat er een kaft omheen zat, was bijna surrealistisch. Er zijn zo veel mensen die schrijven en er zijn heel veel mensen die over bepaalde onderwerpen schrijven waar zeker wel behoefte aan is, maar nooit worden uitgegeven. Ik voel me dan ook echt bevoorrecht dat ik mijn boek heb mogen uitgeven. Wat je vandaag de dag steeds meer ziet, is dat mensen in zichzelf geloven en onder eigen beheer hun boek uitgeven. Daar heb ik veel respect voor! Op het persoonlijke vlak vond ik het best spannend. Het is autobiografisch in die zin dat de hoofdpersonen mijn man en ik zijn. De emoties die zij hebben, hebben wij gehad. De context daarentegen is verzonnen. Dat heb ik familieleden ook wel twee keer moeten uitleggen.
Wat hoop je dat jouw boek teweegbrengt? Wat hoop jij dat anderen eruit kunnen halen?
Ik ben ooit begonnen met schrijven als een soort van therapie. Ik zocht houvast in die turbulente en emotionele tijd rondom onze kinderwens. Ik vond mijn heil vooral op fora. Daar waar vrouwen in alle eerlijkheid hun hart uitstortten en vertelden hoe de vork ECHT in de steel zat. Daar had ik enorme behoefte aan. Ik dacht toen, als ik die behoefte heb, dan hebben anderen dat vast ook. Toen ben ik mijn verhaal gaan opschrijven in de vorm van een roman.
Zoals je zelf omschreef voorafgaand aan de lege dagboekbladzijden achter in het boek, sollen de onzekerheden die vruchtbaarheidsbehandelingen met zich meebrengen op hoog niveau met je emotionele welbevinden. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Tegelijkertijd vraag ik me af of het je nou ook nog verrassende inzichten heeft opgeleverd?
Zeker, maar dat kon ik pas achteraf zeggen. Dat weet je niet als je de mallemolen in gaat. Dan ben je niet op zoek naar verrijking. Wat ik, we moet ik zeggen, wel heb gedaan, is zo veel mogelijk blijven praten met elkaar. Mijn man en ik spraken iets eerder af in het ziekenhuis om even samen een kopje koffie te drinken. Even bezinning… Het heeft ons dan ook dichter bij elkaar gebracht, sterker gemaakt, maar dat had ik je van tevoren niet kunnen vertellen.
Op vruchtbaarheidsbehandelingen rust helaas nog steeds wel wat een taboe, zowel voor de stellen zelf als ook voor de omgeving. Dat lees je ook terug in jouw boek. Heb jij nou nog tips voor vriendinnen, zussen, broers, collega’s en anderen wat ze kunnen doen om je te helpen? Waar had jij bijvoorbeeld wel en geen behoefte aan qua contact terwijl je in de behandelingen zat? Uiteraard verschilt dit van persoon tot persoon, maar misschien helpt het om dit soort dingen bespreekbaar te maken.
Ik ben zelf een open boek, nu bijna letterlijk, maar dat wil niet zeggen dat het in ieders karakter zit en dat is maar goed ook. Ik heb wel ervaren dat als ik vertelde over het feit dat we bezig waren met ivf dat anderen zich ook openstelden en het eigenlijk heel prettig vonden om er over te praten. Dus mijn advies is dat als je iemand treft die er eerlijk en open over is, don’t hold back. Het is fijn om er over te praten. Je bent niet alleen…
En aan de andere kant, wat zou jij meiden die nu op het punt staan om met vruchtbaarheidsonderzoek en -behandelingen te beginnen willen meegeven? Wat zou je tegen ze willen zeggen?
Eigenlijk wat ik hier boven ook al zeg. Maar luister vooral naar jezelf. Voel je prettig in een ziekenhuis. Niet iedereen heeft dat geluk, maar ik kom uit Amsterdam en kon kiezen uit twee goede ziekenhuizen, dat was prettig. Maar zoals je kunt lezen in mijn boek De lab baby, heb ik ook wel eens moeite gehad om het medische en het emotionele te rijmen. Dat is iets wat je met je partner wel moet proberen te doen.
Zelf het boek De lab baby lezen? Bestel het boek hier>>
