Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen

Dit is het grootste probleem: mijn moeder is dood.
Dit is het een na grootste probleem: mijn vader weet het even niet zo goed. Dat mag natuurlijk best, maar er komt wel veel rommel van. Die moet ik steeds opruimen en ik ben nog maar tien.
Verder zijn er kleinere problemen: de boot is klein. We hebben weinig geld. Mijn vader is barbier en geen gewone kapper die ook vrouwen kan, dus heeft hij maar de helft van de wereldbevolking als klandizie. Gelukkig zijn hier best veel mannen die zich het liefst de hele dag laten scheren en knippen. Tenminste, dat zegt mijn vader.
Dan is er nog het nieuwste probleem dat klein begon maar steeds groter wordt: mijn moeder is gecremeerd en ze zouden de as nasturen, maar ze kunnen ons denk ik niet vinden. Omdat mijn vader het even niet zo goed weet. Omdat ik nog maar tien ben. ‘We zijn op doorreis,’ zegt de vader van Olivia. Maar wat is een doorreis als je niet van je plek komt? Op een boot nota bene, gestrand in de tuin van een kapsalon? Het is maar voor tijdelijk, weet Olivia, zolang haar vader het even niet zo goed weet. Maar hoe kom je weg van een boot in de tuin? Zonder moeder, maar met veel herinneringen en een compleet veranderd leven?

Recensie
Ik heet Olivia en daar kan ik ook niets aan doen brengt je weer helemaal terug naar je eigen kind-jaren. Het is zo invoelbaar geschreven dat even helemaal vergeet dat jouw tienerjaren al heel lang achter je liggen en je bent weer dat kind dat de wereld van volwassenen maar moeilijk begrijpen kan. En haar eigen wereld ook. Het is ingewikkeld en oneerlijk en lang niet altijd even fijn. Op een eerlijke en doeltreffende manier wordt het leven van een meisje van 10 jaar geschetst, die net haar moeder verloren heeft. Niet alleen zijzelf worstelt met dit verdriet en met het nieuwe leven wat dit met zich mee brengt. Ook moet ze leren omgaan met haar vader, die ook even niet meer weet hoe het verder moet. Ze hannesen allebei met het leven. Worstelen, ieder op hun eigen manier met hun eigen verdriet. Ze moeten elkaar erdoor heen helpen, maar kunnen elkaar niet altijd vinden.

Hoewel het een jeugdboek is, kreeg ik er tijdens het lezen toch steeds tranen van in mijn ogen. Het confronteert. Maar wel op een manier die kinderen aan kunnen. Ik denk op een manier die kinderen kunnen begrijpen. Het zal ze zeker tot nadenken stemmen. Het leert ze ook dat een leven er heel anders uit kan zien dan het standaard gezin van vader, moeder, kind(eren). En dat het helemaal niet noodzakelijk is om in een huis te wonen. Olivia en haar vader wonen op een zeilboot die in hun achtertuin ligt, wat misschien gek is, maar toch… Kortom een boek dat ergens over gaat. Niet per definitie geschikt voor alle kinderen. Maar als jouw kind eraan toe is en dergelijke problematiek aan kan, is het een bijzonder mooi en goed geschreven jeugdroman.

Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen – Jowi Schmitz
Jeugdroman, Paperback, 176 pagina’s, Lemniscaat
Bestel het boek hier>>