Dutje

Het waaide zo hard dat niemand op zijn pootjes kon blijven staan, toen kleine Bas geboren werd….

De winter staat voor de deur en het is tijd voor een lange winterslaap. Maar dat vindt Bas saai! Hij wil helemaal niet slapen, maar spelen en het leven ontdekken! Zijn ouders willen wel slapen en proberen van alles om Dutje in slaap te krijgen, maar niks helpt. Waarom gaat Bas toch niet slapen? Dan wordt het eindelijk lente en mag Bas naar buiten…

Recensie
Dutje is een prentenboek dat gaat over een dasje met ADHD dasje. Een prentenboek met een hoge aaibaarheidsfactor! Zo staat vermeld in het begeleidende schrijven van dit boek. Dat schept verwachtingen! Het boek is van een mooi groot formaat. Ik hou wel van een beetje boek om vast te houden en te laten zien bij het voorlezen aan mijn oudste dochter van 3 jaar.

Ze zeggen wel eens dat je nooit een tweede kans krijgt voor een eerste indruk en dat is dan ook iets waar ik veel waarde aan hecht. Ik vind dat deze voorkant vooral veel ‘zwart’ heeft. Twee grote, slapende dassen met een klein dasje bovenop. Door deze overwegend zwarte kleur, ben ik niet direct heel enthousiast. Nonchalant leg ik het boek op tafel om te kijken hoe mijn dochter reageert. Momenteel is zij erg bezig met letters en door de grote titel op de voorkant lijkt zij dan ook direct geïnteresseerd in het boek. Druk zoekt zij naar de eerste letter van haar eigen naam en naar de “M” van Mega Mindy. En daar houdt het dan wel mee op. Op mijn vraag of ik het zal voorlezen, zegt zij “Nee hoor, dat hoeft niet.” … Ok.

Wanneer ik het vervolgens zelf doorblader, vallen mij een aantal dingen op: op zich mooie illustraties, expressief vooral, maar door de afmetingen en gezichtsuitdrukkingen van de hoofdpersonen in dit boek (de dassen) eigenlijk ook wel wat eng… De hoeveelheid tekst vind ik prima. Daar is goed doorheen te komen voor het slapen gaan. Voordat mijn dochter haar ogen sluit, besluit ik het nogmaals te proberen. En hoewel ze eigenlijk liever haar lievelingsboek over een Beer voor de honderdste keer wilt horen, gaat ze nu toch akkoord met het lezen van Dutje.

Wanneer we samen het boek lezen, moet ik van binnen wel een beetje lachen. Het is herkenbaar: een klein dasje dat niet wilt gaan slapen en zijn ouders tot wanhoop drijft. Ik denk dat iedere ouder een soortgelijke situatie herkent. Tegelijkertijd irriteert juist die situatie mij. Chagrijnige ouders die duidelijk niet heel blij worden van hun eigen kind is nou niet echt iets wat ik aan mijn kind wil voorschotelen of mee wil geven met het lezen van boekjes. Daarnaast is er wel een onverwacht einde, wat ik verfrissend vind. Mijn dochter snapt het einde echter niet en zoekt door naar volgende pagina’s terwijl dat toch echt het einde was. Op zich lijkt ze het een grappig boekje te vinden, maar wanneer ik de volgende avond vraag of ik Dutje nog een keer zal voorlezen, lijkt ze dezelfde mening als ik toegedaan te zijn: “Nee hoor, ik vind die papa en mama niet zo lief”.

In de beschrijving van het boek maak ik op dat het om ADHD gaat. Wanneer dit boek bedoeld is om ADHD aan kinderen uit te leggen of iets dergelijks, vind ik dat ze de plank misslaan en eigenlijk de vooroordelen van vermoeiend, druk en vervelend versterken. Jammer.

Dutje – Lida Dijkstra en Natascha Stenvert
Prentenboek, hardcover, 24 pagina’s, Moon
Bestel dit boek hier>>