Eindelijk erkenning!

Juichend loop ik het ziekenhuis uit met een slapende Roos in de Maxi-Cosi. Ze heeft verborgen Reflux. Nou is dat op  zich niet iets om te juichen. Het arme meisje heeft immers flink last van het steeds maar ophoog komende maagzuur. Maar toch ben ik in een soort van jubelstemming. Ik voel me opgelucht, want eindelijk na maanden aanrommelen is daar hulp in de vorm van medicijnen en vooral… is er erkenning! Ik had wel gelijk, dit spugen is niet normaal. Hier hoeft ze geen last van te hebben.

Maar mijn gejubel heeft ook een andere kant. Ik voel me schuldig, heel erg schuldig. Want Roos is namelijk niet mijn enige dochter met Reflux. Haar grote zus Saar had het vast ook, sterker nog… Saar had er nog veel meer last van dan Roos. Het eerste levensjaar van dat meisje was niet leuk. Ook zij had vreselijk last van terugkomend eten, zij werd met elf maanden nog steeds midden in de nacht gillend wakker, zij staat enkel met slabbetjes op de foto.

Natuurlijk heb ik dit wel aangekaart bij het consultatiebureau en zat ik meerdere malen bij mijn vervangende huisarts aan het bureau. Maar ja, daar heb je het al: vervangende huisarts en consternatie bureau. Het spugen hoorde er nou eenmaal bij, gewoon de flesvoeding verdikken en een keertje naar de osteopaat en tsja.. ze groeit er echt vanzelf wel over heen.

Klopt allemaal en gelukkig is Saar inmiddels een vrolijke, ondeugende dreumes. Maar wat als ik nou gewoon op mijn moederinstinct had vertrouwd en een beetje had doorgepakt? Mij niet maar zomaar had laten afschepen met standaard antwoorden? Dan hadden zowel Saar als ik een stuk meer kunnen genieten van haar eerste jaar. En daarom voel ik me, met de refluxmedicijnen van Roos in mijn tas, opgelucht, schuldig, blij en ook een beetje verdrietig tegelijk.

Als we straks thuis zijn krijgt Saar een extra dikke knuffel!