TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Vanaf het moment dat ik over het moederschap na ging denken besloot ik (dat als het mogelijk was) ik een groot gezin wilde hebben. Ik ben opgegroeid als enig kind (maar was het tweede kind van mijn ouders) en wilde alles op alles zetten om meer dan één kind te krijgen.
Toen ik als tienjarige een blindedarmontsteking kreeg, (waar ik bijna aan overleed) die uiteindelijk zorgde voor een buikvliesontsteking en flink wat verklevingen veroorzaakte, wist ik instinctief dat de weg naar het moederschap nog wel eens moeilijk kon worden.
Ik had gelijk! Syrah heeft er vijf jaar ‘over gedaan’ om van ons ouders te maken. Tijdens die reis naar het moederschap heb ik een laparoscopie ondergaan en daar kwam uit dat de verklevingen veel schade hebben aangericht aan mijn voortplantingsorganen. Het was mogelijk om zwanger te worden, maar het zou niet makkelijk gaan.
Het jaar na die operatie gebruikte ik Clomid en op een gegeven moment spoot ik (voor één keer) Pregnyl. Ik leed die laatste maand helse pijnen en besloot het zo niet te willen. Ik vond het verschrikkelijk! Ik stopte ermee, maar maanden later begon het te knagen, ik wilde hoe dan ook alles uit de kast halen voor een kind. Zelfs die verschrikkelijke pijn!
Een paar weken voor mijn afspraak in het ziekenhuis voor nieuwe fertiliteitsbehandelingen raakte ik spontaan zwanger. En meteen na haar geboorte (lees: een maand erna) gingen we voor een tweede. Dat moest wel een makkie zijn, iedereen waarschuwde ons immers dat je op moet passen na de zwangerschap, want je was dan zo vruchtbaar als ik weet niet wat. Dus? Mooi!!! Niet dus, want ook Jonah heeft er bijna vijf jaar over gedaan. Ik viel dertig kilo voor hem af en toen we op het punt stonden het ziekenhuistraject in te gaan raakte ik zwanger. Tussen de test en de afspraak zat één week.
Ik werd depressief tijdens mijn zwangerschap en uiteindelijk kreeg ik een prenatale- en een postnatale depressie te verduren. Dat zorgde voor enorme eetbuien en daarnaast verergerde het ook nog mijn ziekte ME/CVS (dat ik voor mijn zwangerschap prima onder controle had). De postnatale depressie ging gepaard met enorme angst- en paniekaanvallen en ik kan dan ook zeggen dat ik een verschrikkelijke tijd achter de rug heb. Na 366 dagen (!) kan ik eindelijk zeggen dat het redelijk met me gaat.
Een maand terug heb ik een spiraal laten plaatsen, ik had toch nog veel last van hormoonwisselingen en hoopte het zo op te lossen. Ik voel me sinds een paar weken weer goed. Mezelf! Maar door die keuze ontneem ik me (voorlopig) de mogelijkheid voor een derde, voor een gróót gezin. Eerst nam ik mezelf dat kwalijk, maar toen ik gisteravond naar mijn profielfoto op Facebook keek realiseerde ik me dat het er best compleet uitziet.
Toen we er nog met z’n drieën op stonden miste ik iets, een gevoel dat heel diep in mij zat, maar dat gevoel is inmiddels weg. Ik heb er zo (voorlopig) vrede mee!
