Daten na je zwangerschap (vervolg)

Mijn allereerste blog voor TrotseMoeders ging over daten na je zwangerschap. Hoe moeilijk het is om van alleenstaande moeder over te stappen naar mama én lover, dat ik dat eigenlijk niet durfde. Ik had gedacht dat het heel erg lang zou duren voordat ik iemand tegen het lijf zou lopen. Dat Kleintje al veel groter zou zijn en maar moeilijk aan een ander zou kunnen wennen. Toen mijn ex vertelde dat hij niet meer verder wilde met mij, voorzag ik jaren van eenzaamheid en lijdzaam toezien hoe mijn vrienden zouden gaan samenwonen, trouwen en intens gelukkig zijn met de kinderen die ze zouden verwekken. Samen. Er alleen al aan denken deed pijn.

Ik had me voorgenomen alleen te blijven. En natuurlijk vind je op dat moment wat je zoekt.

Om heel eerlijk toe te geven ben ik nooit echt goed geweest in relaties. Dat heeft onder meer gelegen aan het gebruik van de pil; hier werd ik vaak depressief of neerslachtig van, en onderdrukte mijn libido zo ver dat het voor de heren niet uit te houden was. Niet dat dat het belangrijkste is in een relatie, maar het feit dat ik huiverde van elke aanraking (en niet op de goede manier) was een onoverkomelijk probleem. Pas op het moment dat ik van de pil afstapte, ging dit over. Sindsdien is er veel veranderd, buiten het feit om dat ik zwanger werd en een kind kreeg. Ik weet nu wat ik écht wil in een relatie: zorgen voor elkaar, niet bang zijn om te laten zien wat je voelt, niet constant op je tenen te hoeven lopen omdat er anders weer ruzie is. Een man die de deur voor me open doet, die het vanzelfsprekend vindt om het te laten weten als hij later komt en niet terugschrikt van het feit dat er in mijn huishouden een stevige routine geldt, waarin Kleintje de hoofdrol speelt. Het idee om naast iemand te liggen, terwijl het laatste wat down there gebeurde erg zeer deed en met veel bloed gepaard ging, maakte me huiverig en terughoudend.

Daar waar ik zo bang voor was, bleek in realiteit geen enkele moeite te kosten. Na een tijdje om elkaar heen te hebben gedraaid was de stap weliswaar eng, maar het resultaat des te beter. Dat we elkaar al een jaar of tien kennen scheelt een hoop qua vertrouwen; ik hoef me niet druk te maken over of hij wel de persoon is die hij laat zien. Ook hoef ik mijzelf niet voor te doen als iemand anders, want zo hebben we elkaar leren kennen. Wat een opluchting!

We moeten allemaal wennen aan de nieuwe opstelling. Hij, omdat er een kind in het spel is. Ik, omdat er voorheen niemand was waar ik rekening mee hoefde te houden. Kleintje, omdat er af en toe een tweede hoofd boven zijn bed verschijnt om hem goedemorgen te wensen. Mijn ex, omdat hij bang is dat hij vervangen wordt als vader. Ik heb mijn best gedaan hem uit te leggen dat hij daar niet bang voor hoeft te zijn, maar dat moet hij waarschijnlijk gewoon zien. Het is dan wel een beetje passen en meten, het burgerlijke van samen eten en samen opstaan bevalt me heel prima.

Wat me eerst onmogelijk leek, is gebeurd. Mijn vlinders fladderen er vrolijk op los en wonder boven wonder: niets voelt vreemd. Wat er in de toekomst gaat gebeuren is nog maar afwachten, maar voor nu voelt het heel goed. En nu maar hopen dat het voor hem net zo voelt!