Littekens op de ziel

Als ik zo bij bed van mijn dochter sta en op haar neerkijk zie ik haar mooie, maar gehavende,  gezichtje. Ze heeft haar handjes naast haar hoofd en  en ik kijk er naar. Vergeleken bij haar kleine babybroertje is ze al zo groot, maar voor mij is klein en enorm breekbaar. 

Ik breng mijn hand naar haar gezicht en ik strijk met mijn vingers een paar blonde plukjes haar opzij. Als ze weg zijn laat ik mijn vingers over haar wangetje glijden en volg de contouren van de vlek op haar gezicht.  De wond is inmiddels bijna genezen en op een paar kleine minikorstjes na is er, in het schemerdonker, niets meer van te zien. Ze ligt tevreden te slapen en het is net of haar ongeval nooit heeft plaatsgevonden. In het schemerdonker zou ik het misschien kunnen vergeten, maar overdag getuigd het pigmentverschil overduidelijk dat er iets met haar huid is gebeurt.

Ik geef haar zacht en liefdevol een kus op haar slaap en vraag aan mijn man of er littekens op haar ziel zitten. Hij kijkt me wat vreemd aan en antwoord dan dat hij denkt van niet; zij is het allang weer vergeten! Terwijl we samen haar zoldertrap aflopen zeg ik tegen hem dat die littekens wel op mijn ziel zitten, één van de velen die er in de afgelopen jaren op zijn gekomen. En terwijl ik dat zeg besef ik me dat er de komende jaren nog talloze littekens bij zullen komen. Of ik dat wil of niet!

Elke avond, in bed, vecht ik tegen de flashbacks. De beelden worden niet erger, niet anders dan hoe ze waren toen ik ze in het echt zag, maar ze nemen ook niet af. Elke avond weer zie ik haar kleine lijfje een salto naar beneden maken door het trapgat. Er zit bijna drie meter verschil tussen de laatste traptrede en de vloer waar ze eindigde. Steeds weer zie ik het gebeuren en er was niets dat ik kon doen behalve toekijken en ontzettend veel schietgebedjes doen in een paar seconden tijd. Hoe lang zullen die beelden mij nog lastig vallen? Me terroriseren? Hoe lang gaat het duren voor ze verdwijnen? Zullen ze ooit verdwijnen of slijt het nooit?

Eigenlijk weet ik het antwoord wel; de littekens staan voor eeuwig op mijn ziel en zullen nooit meer verdwijnen. Ik zal nooit vergeten hoe ik in een paar seconde tijd mijn dochter had kunnen verliezen. ‘In the blink af an eye’ zeggen de Amerikanen en ik denk dat ze gelijk hebben. Het was niet meer dan één keer met mijn ogen knipperen en toen lag ze beneden. Tegelijkertijd leek het een eeuwigheid te duren voordat ik bij haar was en wist dat ze niet dood was. Ik ben blij dat er bij mijn dochter geen littekens op haar ziel staan. Misschien is dat het lot van een moeder: zelf de littekens op je ziel zetten om te voorkomen dat je kind ze krijgt.